ما تا زنده هستيم بايد براي آيندگان و اولادمان دعا كنيم. هر چه انبيا لطيف ‏تر مي‏شدند اين مسائل را بيشتر مراعات می‌کردند.
🔹حضرت ابراهيم علیه السلام به مجرد اين كه امامت را به ایشان ارائه كردند، پرسیدند: «و من ذريتي؟» یعنی آیا به ذریه من هم این فیض عنایت می شود؟
🔸مؤمن هر چقدر ايمانش بالاتر مي‏رود در زندگيِ خودش و ديگران منشأ اثر مي‏شود.
🔹ما الآن بايد براي اولادمان از خدا خوشبختي بخواهيم و دعايشان كنيم. دعايشان كنيم كه ابتلائات و سختي‏ها را از آن‏ها دور كند و در معصيت‏ها واقع نشوند. عصمت خدایی آن‏ها را حفظ كند. باید برايشان از خدا عصمت بخواهيم.
اگر يك نفر مي‏خواهد فقيه بشود، فقيه شدن به اين امكان‏ پذير نخواهد بود كه برود رساله ‏هاي همه مراجع را بخواند. اگر همه رساله‏ ها را بخواند مسائل را خوب ياد مي‏گيرد؛ ولي قوه استنباط و استدلال و رد فرع بر اصل برايش حاصل نمي‏شود.
🔸اگر كسي بخواهد داراي اين قوه و ملكه بشود، راه طولاني دارد. به فرمايش حضرت آية الله العظمي وحيد که مي‏فرمودند: «آقا اين كار، شغل شاغل است و خود من هنوز گاهي روزي هفت ساعت مطالعه مي‏كنم، براي اين كه آن ملكه و قوه از دست نرود».
🔹شما سير مجتهد شدن را نگاه كنيد؛ ببينيد چقدر سختي دارد. بودن خدمت استاد و مراجع، و سال‌ها ممارست، تمرين، مطالعه و مباحثه  لازم دارد تا با مباني اجتهاد آشنا بشوند و داراي قوه اجتهاد بشوند.

در امور معنوي هم چه بسا همين جور باشد. اين كه چند تا كتاب شرح حال مي‏نویسند که فلان آقا فلان كار را مي‏كرده و فلان آقا فلان عبادت را اهتمام داشته، اين خوب است؛ اما دردي را درمان نمی‌کند و از روي اين کتاب‌ها نمي‏شود به نتيجه رسيد.
🔸قواعد ديگري دارد.
اگر كسي بخواهد واقعاً قواعد دستش بيايد و واقعاً داراي نور بصيرت بشود و صاحبِ نظري ثاقب بشود، از روي اين کتاب‌ها و شرح حال ‌ها نمي‏شود رسيد.
🔹اگر انسان گرم بشود و علاقه‏ مند بشود و با اولياء خدا آشنا شود خوب است؛ اما اين، راه رفتن و سیر نیست.