علامه مجلسی قدس‌سره در کتاب بحارالانوار نقل می‌کنند:
در یکى از جنگ ‏ها، تیری از طرف دشمن به عباد بن بشر که نگهبان بود زدند. او مشغول عبادت بود و چیزى نگفت. تیر دوم را هم که زدند، چیزى نگفت و نماز خود را به سرعت تمام کرد.
عمار یاسر از خواب بیدار شد و به او گفت: «چرا مرا بیدار نکردى؟»
🔸او در جواب گفت: «مشغول قرائت سوره کهف بودم و نمی‌ خواستم آن را قطع کنم و اگر از حمله دشمن به مسلمین نمی‌ترسیدم، نمازم را سریع نمی ‌خواندم»
(بحارالانوار، ج۲۲، ص۱۱۶)

🔹بعضی افراد چنین لذتی از قرآن می‌برند. اگر انسان در چینش عبارات قرآن دقت کند، درمی‌یابد آهنگى بر آن حاکم است که اگر کسى یک مقدار با آن آشنا شود به سرعت از دنیا، دل‌کنده می‌شود.
🔸منتهی انس باید به دل سرایت کند و مانند یک آتش، در سینه کار کند. نباید دل انسان، مرده باشد تا لذت قرآن را بتواند بچشد.
🔹نمونه دیگر، زمانی است که مسلمان ‏ها به حبشه رفته بودند و سوره مریم را براى پادشاه حبشه خواندند.
او آن قدر تحت تأثیر قرار گرفت که از آن‏ها درخواست کرد یک مقدار توضیح در مورد اسلام بدهند. آنها مقداری از اسلام گفتند. پادشاه گفت: «شما را به هیچ کس تحویل نمی دهم. مثل بقیه مردم، آزاد باشید»
(المیزان، ج۳، ص۴۲۷)
لحن و سبک آیات اولیه سوره مریم، حالت خاصی دارد.