به اعتبارى راه رشد، راه پرپيچ و خمى است؛ ولى گاهی‏ براى انسان آنچنان مسیر روشن مى‏ شود كه می بیند غير از سعى و تلاش و استقامت مشكلى ندارد؛ اين ديگر نهايت عنايتى است كه خداوند متعال به يک عبدى می كند كه اين قدر راه برايش روشن می شود كه مى ‏داند چه كار بايد بكند.
🔸حداقل‏ ها را بلد است. اگر كسى به اين حدّ از روشنى رسیده لطف بزرگی به او شده است.
انسان مى‏ بيند بعضى‏ ها را كه اصلا توى اين فكرها نيستند. آنهائى هم كه هستند ترديد و ترددهايشان را مى‏ بيند. يا آلوده بودن هاى مسير را مى‏ بيند.
🔹برخی که ادعای استادی داشتند اما حتى محرمات مرتكب مى ‏شدند؛ اما خداوند متعال برای ما يک راه شفاف قرار داده است. مائيم و قرآن و نيمه شب و توسل و تلاش…
اين ديگر نهايت لطف و مهربانی است.