بعضى‏ ها كه بنا مى‏ شود برای رسیدن به سلامتی روحی، در نوع و کیفیت مصرف غذا یک مواظبت هایی بكنند مثلا کم بخورند یا نوعی غذا را نخورند آن قدر سختشان هست؛ ولى كنارىِ او به خاطر اينكه بيمارى قند و ديابت دارد ده برابر اين چیزها را مواظبت مى‏كند هيچ هم ناراحت نمى ‏شود.
خود من دارم بيخودى ملاحظه مى ‏كنم كه من اگر اينجا چيز نخورم یا کم بخورم صاحب مجلس ناراحت مى ‏شود. در حالی که در واقع چون كه نفس دنبال مصرف آن غذا هست و به اين غذا ميل و اشتهاء دارد شروع مى‏ كند قضيه را بزرگ كردن.
خيلى از ابعاد زندگى ما هست كه پشتوانه نفسانى دارد و ما داريم خودمان را گول می‏زنيم به هواى اين كه ناراحت مى‏ شوند و وظیفه است، در حالی که هيچ ناراحت نمى‏ شوند. ما خودمان داريم شلوغ مى‏ كنيم و الا اين خبرها نيست.

خداى متعال عزت را در اين قرار داده كه ما ها اين راه را بگذرانيم.
كسى كه گرفتار اين بخش هست گرفتارى‏ هايش زياد است به خاطر اينكه تخيّلى در درونش حاكم است که دارد او را بيچاره مى‏ كند. براى مردم خيلى حساب باز كرده است؛ در حالي كه اين جور نيست.
اگر كسى براى خدا و رفتن راه خدا گذشت كرد خداوند او را به عزت مى‏ رساند. خداوند با يك جمله همه حرف ها را زده است؛ فرمود:
وَ لِلَّهِ الْعِزَّةُ وَ لِرَسُولِهِ وَ لِلْمُؤْمِنين
‏(منافقین:۸)
ترجمه: عزت فقط برای خدا و رسول خدا و مومنین است.
مؤمنين عزت را با ايمان مى ‏توانند به دست بياورند نه با مراعات‏ هاى بیجای مردمى و ترس.
به خاطر ضعف نفس است كه انسان دارد پیوسته به خاطر نفوس مردم مراعات بیجا می کند.