🔻گاهى از اوقات يک حالى به انسان دست مى‏ دهد که كارها خيلى خوب سامان پيدا مى ‏كند.
در اين مواقع، اگر انسان به باطن امر دقت بكند می بیند یک حیاتی پیدا کرده و این حيات يک نوع روحى است كه در انسان مى‏ آيد.
🔸در روايات هم از آن تعبير به «روح» شده است. آن وقت وجود اين روح با غفلت جور در نمى ‏آيد. اگر انسان بخواهد يك خورده موقعيت اين روح را نشناسد و مراعات نكند و مثلا در مجالس بي خود بنشيند، اين روح مى ‏رود. به تعبیری قهر مى‏ كند و مى‏ رود.
🔹ما ها چون در مراحل مراقبه ضعيف هستيم از این اتفاقات برایمان زیاد می افتد.
اگر خداوند به حضرت يحيى مى‏فرمايد:
«وَآتَيْنَاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا»
(مریم: ۱۲)
یعنی ما در کودکی به یحیی حکمت دادیم.
قبلش به او سفارش می کند:
«يَا يَحْيَى خُذِ الْكِتَابَ بِقُوَّةٍ»
(مریم: ۱۲)
یعنی ای یحیی کتاب(حکمت) را محکم بگیر و حفظ کن.
🔸اين عبارت در همه ما ها هست. در اول كار در روح ما صباوت(کودکی) هست و كودک است؛ نمى ‏تواند حالات خود را به قوت، نگه دارد. اما با تمرین و مراقبه و مواظبت دائم بر عمل صالح باید آن را حفظ کرد.