براي اصلاح انسان‏ها مشخص كردن ‏بيماري و پیدا کردن راهكار درماني مقدم بر هر چيزي است.
🔹اما انسان‏ها يك جوري‏ هستند كه دير قبول‏ مي‏كنند بيمارند. اين خودش يك بيماري است. اگر به صدام هم بگويند كه كارهايت بد است، مي‏گويد كارهاي خودت بد است كارهاي من همه‏اش خوب است. اگر آينه بدهند دست صدام نگاه كند، از قيافه‏اش خيلي خوشش مي‏آيد. مي‏بيند كه هر چروكي كه در صورتش هست، چه قدر به بجا و زيباست. چون خودش را دوست دارد. عكسش را هم‏ دوست دارد هر چیزی که تعلق به او دارد را دوست دارد.
🔅اين محبت انسان به خودش، انسان را بي چاره مي‏كند. نمي‏گذارد انسان از خود بيني در بيايد. يعني با چشمي حقيقت بين به اطرافش و به زندگي‏اش نگاه بكند.
🔹افراي هستند كه يك دفعه غضب مي‏كنند. اصلاً جاي تذكر نمي‏گذارند که انسان بخواهد تذكر بدهد. آنهايشان كه خيري در آنها باشد مدتي مي‏گذرد تا، آرام آرام ‏به هوش مي‏آيند كه «ما هم در فلان قضيه تند رفتيم.»
انسان بايد نسبت به خودش اینقدر خوش بين نباشد و در برخورد با خود و دیگران انصاف را مراعات کند.