🔻قرآن در مورد حضرت ابراهیم علیه السلام می فرماید:
فَلَمَّا اعْتَزَلَهُمْ وَ ما يَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَهَبْنا لَهُ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ وَ كُلاًّ جَعَلْنا نَبِيًّا
(مريم: ۴۹)
🔸هنگامی که از آنان و آنچه غیر خدا می‌پرستیدند کناره‌گیری کرد، ما اسحاق و یعقوب را به او بخشیدیم؛ و هر یک را پیامبری (بزرگ) قرار دادیم!
🔹یعنی وقتى ديد كه جامعه از او نمى‏ پذيرد، خودش را كنار كشيد؛ هم از آنها و هم از آنچه غیر خدا می پرستیدند. آن وقت اثر اینکارش اين بود كه خداوند به او فرزندانی برجسته بخشید که جزء انبیاء الهی شدند.
🔸در اين قسمت هم نكته‏ اى هست و آن اینکه آثارى كه خداوند اينجا نقل مى‏ كند (يعقوب)، برای دو نسل بعد است. يعنى انسان از كوچكترين قدمى كه براى خدا بر مى‏ دارد انتظار پاداش امروز و فردا كه نمى‏ شود داشته باشد.
🔹عجله که نمی شود داشت بلکه مومن صبر مى‏ كند تا خداى متعال هر وقت و به هر صورت که صلاح دانست پاداش اورا بدهد. اصلا بشر بزرگتر از آن است که زود نتیجه بخواهد؛ [آنهم نتایجی کوچک و سطحی]. زمان به گونه‏ اى ديگر تعريف شده است، اما قرآن فرمود:
خُلِقَ الْإِنْسانُ مِنْ عَجَلٍ
(الأنبياء : ۳۷)
انسان از عجله آفریده شده است.