🔻انسانی که اسیر منیت و انیت است در خود هيچ احساس نقص نمی كند.
اگر قرآن هم برمي دارد و مطالعه مي‏كند؛ جايگاه خودش محفوظ است؛ فقط مي‏ خواهد نكته ‏اي در آن پيدا كند و الّا اصلاً احساس نقص نمي ‏كند و مانند مریضی که مریض بودن خود را قبول کرده و دنبال درمان خود است سراغ قرآن نمی رود.
▪️اگر هم احساس نقصي در او راه پيدا كند، در اصل وجودش‏ نيست، در فروع امتيازي است.
مثلاً فرض كنيد كه قبول می کند که ‏خط یا نقاشي ‏اش و يك سري اموری اینچنینی او خوب نیست. امّا آدم بد، هيچ وقت ذات و صفاتش را گير نمي دهد و ضعف های خود در این زمینه را قبول نمی کند…