اگركسي كار خوبي كرد و خودش فهميد و توجه کرد كه «كار خوبي كرده» از كيفيت عمل پائين مي‏‌آيد. اگر توجه به عمل را تكرار كرد كه «چه كارخوبي كردم» همين طور كار خوب تنزل پيدا مي‏كند تا يك وقتي كه تفاله خالص شود.
🔸هر باري كه نفس به‏ عمل خيري از اعمال خير خودش تعلق و توجه پيدا كرد اين براي عمل در عالم معنا (كه باید اين عمل سالم و خالص ارتقاء پيدا كند) آفتي است.

🔹روايات هم به اين مضامين زياد هست كه عملي به سماوات مي‏‌رود و مقبول‏ حضرت حق مي‏‌شود كه نفس عامل به آن از باب عجب يا از باب عظمت آن عمل يا خيلي‏خوب بودن آن، تعلق و توجه پيدا نكند. عملي مقبول است كه از ياد عامل برود و ديگر او را نبيند.