روايتي هست كه مردم را به معدنهای طلا و نقره و … تشبيه مي‏كند و می فرماید: «الناس معادن كمعادن الذهب والفضّه» یعنی مردم معدن هایی هستند شبیه معادن طلا و نقره.
🔹البته غالبا جوهره انسان ها جوهره طلايي نيست، جوهره طلايي خيلي كم است. جوهره انبيا و حضرات معصومين (علیهم السلام) طلايي‏ هستند. بقيه جوهره ‏ها جنسشان كامل نيست.
🔸انسان به اهداف بلند نخواهد رسيد؛ مگر اين كه يك فكري براي جوهره ‏اش بكند. يك وقت چهل سال يك نفر زحمت مي‏ كشد و خبر از اين نکته ندارد كه با اين ‏جنسی که جوهره اش دارد، همین مقدار رشد بيشتر نصيب ندارد.
🔹بايد به جنس و جوهره هم توجه داشت. ما عمومًا گاهي تاوان جنس نامناسبی که داریم را هم مي‏ دهيم.
🔸آن چه كه در عالم سلوك جنس را طلايي مي‏ كند؛ گريه زياد بر حضرت ‏اباعبدالله (عليه السلام) است و آنچه كه استمرار به اين جوهره طلا شده استقرار و ثبات مي ‏دهد، توجه و ارتباط با قرآن است.
🔹شايد هيچ چيز مثل‏ گريه بر اباعبدالله (عليه السلام) جنس جوهره ها را طلايي نكند.
🔸براي مراتب بلند مثل تشرف خدمت حضرت بقية الله بايد جوهره طرف طلايي ‏باشد. اگر آشغال و ناخالصی در جوهره باشد، نمي ‏شود. حداقل الآن اين جوري است كه نمي‏ شود. زمان حضور ائمه، مردم مي ‏رفتند مي ‏آمدند؛ ولي الآن خداي متعال براي ملاقات قطب عالم امكان، جوهره طلايي مي‏ پسندد.
🔹ناخالصي‏ ها بايد برود و طلايي بشود و طلايي نخواهد شد مگر اين كه انسان حداقل به اندازه وزن بدنش اشك از اين چشم ‏هايش بياید و واقعًا جريان كربلا و حضرت ابا عبدالله (عليه السلام) برايش مهم بشود. با اين قضيه انسان خيلي زود راه را طي مي ‏كند.