در روياروئي با اولياء خدا -حضرت كه ‏جدا – يك حالتي براي انسان پيش مي ‏آيد كه به صورت ناخواسته، اندوخته ها و سرمايه باطني انسان چه خوب و چه بد بيرون مي ‏ريزد. آنها را دیگر نمي‏ شود بازي داد.
🔹 يك مساله‏ اي كه از اصل تشرف اهميتش كمتر نيست اين است كه انسان بخواهد از خدا كه ‏اگر زیارت حضرت رزقش شد مبادا سخني بشنود كه بر او سخت باشد. چون باطن ما ناجور است.
🔸نكند در مواجهه با حضرت خواسته‏ هاي واهي را بخواهيم! يك وقت در روياروئي با آن‏ بزرگوار يك حركتي يا حرفي و يا حتي فكري از ما صادر شود كه مستحق ملامت و سرزنش حضرت بشويم؛ اگر آن بزرگوار كسي را سرزنش بكنند آثارش خواهد ماند و تأثير مي‏ گذارد.