مرحوم آیت الله سید عبد الکریم کشمیری می فرمودند: اواخر عمر مرحوم آیت الله سید مرتضی کشمیری دوستان ‏ايشان ديدند كه يك عمامه كوچكي با تحت الحنك روی سر گذاشته اند. از خود ايشان پرسيده بودند چرا شما آن عمامه قبلي را برداشته ‏ايد و اين عمامه کوچک را بستيد اما جوابي نشنيدند.
بعد از خادم ايشان پرسيدند كه چه شده آقا عمامه شان را تغيير دادند. خادم گفته بود مدتي پيش، بعد از نماز صبح آقا مرا صدا زدند و گفتند اگر امروز در خانه را زدند تو نرو در را باز كن. من‏ خودم مي‏ روم.
گفتم: چشم؛ ولي به حسب اين كه ايشان پيرمرد بودند من حساس شدم. بعد از طلوع آفتاب صدائي ‏شنيدم ولي نبايد مي ‏رفتم و از دور مي‏ ديدم خود آسيد مرتضي عمامه روي سرشان گذاشته و عبا روي دوش انداخته و دستانشان را در آستين عبا كردند و منظم پشت در رفتند، در را باز كردند ديدم آقائي هستند که حدود چهل سال دارند سوار بر شتر هم هستند.
آسید مرتضی با كمال ادب گفتند: بفرمائيد. بعد آقا مي‏ خواستند پياده شوند پيرمرد زانويش را گذاشت و آقا پايشان را روي زانوي او ‏گذاشتند و پائين آمدند.
آن آقا وارد منزل شدند و آسيد مرتضي پشت سر آقا وارد شدند. بعد از ورود به اتاق آسيد مرتضي آقا را روي ‏تشكي كه خودش مي‏ نشست نشاند و خودش مؤدب و دو زانو در مقابل نشست. من از دور نگاه مي‏ كردم.
آقا فرمودند: اجداد ما، اين جور عمامه نمي ‏بستند، آسيد مرتضي عمامه ‏اش را خدمت آقا گذاشت. آقا هفت ذراع از آن ‏عمامه را جدا كردند و آسيد مرتضي سرش را خدمت آقا گرفت و آقا عمامه را دور سرش پيچيدند. به همین خاطر دیگر آسید مرتضی اینجوری عمامه بر سر می گذارند.