اين دعاهایی كه انبياء در قرآن كرده ‏اند هر كدامش يک باب و پنجره ‏اي است كه يك گروهی، داخل آن هستند که باید آن گروه از آن استفاده کنند؛ مثلا يک نبیی در يک موقعيتی از زندگي‏ اش می‏ گفته است:
رب أَنِّي مَغْلُوبٌ فَانْتَصِر.
(برگرفته از سوره قمر ۱۰)
یعنی خدایا من مغلوب شدم من را یاری کن.
🔸يک نبي ديگر در يک موقعيت ديگر مي ‏گفته است:
رَبِّ إِنِّي لِما أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقير
(قصص ۲۴)
🔹يک نبي ديگر در يك موقعيت ديگر مي‏ گفته است:
رب أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمين
(برگرفته از سوره انبیاء ۸۳)
🔸اگر انسان بين موارد دعا و خواهش را تفكيک بدهد و بداند كجاست و كِي چی بگويد و چه مقدار بگويد بلافاصله اثر می كند.

مرحوم آخوند كاشي اين اواخر مريض شده بودند و در بستر افتاده بودند و خوب نمي‏ شدند.
به مرحوم بيدآبادي معروف به بیدآبادی ثانی که از علماي اصفهان بودند و از رفقاي مرحوم آشيخ حسنعلي نخودكي و از رفقاي مرحوم آشيخ عباس صاحب مفاتيح بودند، گفتند که مرحوم آخوند کاشی مریض شده و خوب نمی شوند.
🔸مرحوم بيد آبادي روي كاغذ مي ‏نويسند و به يكي از شاگردانشان مي‏دهند كه به جناب آخوند بگوئيد كه اين ذكر را روزي ۲۰۲ مرتبه بگويند:
رَبِّ أَنِّي مَسَّنِيَ الضُّرُّ وَ أَنْتَ أَرْحَمُ الرَّاحِمين.
🔹تا اين كاغذ را دست مرحوم كاشي مي‏دهند ايشان مي‏ فرمايند: عجب! درمان من تا حالا اين بوده و من نمی دانستم! بعد هم اين دستور را انجام می دهند و بيماريشان خوب می شود.
‌ ‌