قبل از حضرت سليمان، اسماء اللّه‏ و بخصوص ذکر «بسم الله الرحمن الرحیم» را اين طور استفاده نمى‏ كردند.
🔸اين ديگر فضل و احسان خدا به اين امت بود كه اين ابواب را برايشان باز كرد؛ تا مدت ها مى‏ گفتند «بسم الله الرحمن» تا این که زمان حضرت سليمان علیه السلام کامل شد. فرمود:
إِنَّهُ مِنْ سُلَيْمانَ وَ إِنَّهُ بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيم‏
(نمل:۳۰)
🔹یعنی رحيم اضافه شد. همين را هم قدر نمى‏ دانستند و استفاده نمى‏ كردند تا این که قرآن نازل شد و رسول خدا صلى ‏الله‏ عليه‏ و ‏آله ‏وسلم بر آن تاکید کردند.
🔸اینقدر این ذکر شرافت و عظمت دارد که اميرالمؤمنين عليه ‏السلام را می خواهد تا شب تا صبح راجع به باء بسم اللّه‏ صحبت كند.
سنّى‏ ها نقل كرده ‏اند كه ابن عباس مى‏ گويد: شبى كه اميرالمؤمنين عليه ‏السلام براى من راجع به باء بسم اللّه‏ و نقطه باء بسم اللّه‏ صحبت مى‏ كردند من احساس مى‏ كردم قطره ‏اى كنار دريا هستم. جالب است که اهل تسنن ابن عباس را خيلى بزرگ مى ‏دانند.