🔻در ذیل آیه «الذين يؤمنون بالغيب» روایت دارد که يكی از تفاسير و مصادیق این آیه امام زمان عليه ‏السلام است.
🔸یعنی حضرت مصداق غیب است. اين غيب بودن تكويناً سراغ حضرت آمده است و مصداق اتمش حضرت هستند. اين غيبِ تكويني بودن كاري مي‏ كند كه حضرت نه از ديده مردم بلکه از ديده موجودات برزخي هم غيب هستند؛ موجودات برزخي كه به خيلي جا ها احاطه و رفت و آمد دارند، از موقعیت مکانی حضرت سر در نمي ‏آورند.
🔹آن منطقه كه حضرت در آن هستند برايشان غيب است و دسترسي پيدا نمي ‏كنند و الّا شيطان مگر رها مي‏ كند؛ مي‏ تواند در اين قضيه فتنه‏ گري بكند و ايادي ناجورش را به قسمت‏ هايی كه حضرت هستند، سوق بدهد.

🔻علی بن مهزیار می گوید عرض کردم: لَمْ نَجِدْ أَحَداً يَدْلُّك‏
یعنی كسي كه من را بياورد اينجا نبود.
حضرت فرمودند: نه دليلش اين نيست.
🔸كسي كه امروز این واسطه را فرستاد، بیست سال پیش هم داشت کسی را که بفرستد تا تو را اینجا بیاورد. بعد حضرت شروع كردند دلیل اصلی را بفرمایند كه:
لَا وَ لَكِنَّكُمْ كَثَّرْتُمُ الْأَمْوَالَ، وَ تَجَبَّرْتُمْ عَلَى ضُعَفَاءِ الْمُؤْمِنِينَ، وَ قَطَعْتُمُ الرَّحِمَ الَّذِي بَيْنَكُمْ، فَأَيُّ عُذْرٍ لَكُمْ الْآنَ؟
ترجمه: نه به درستی که شما دنبال زیاد کردن مال بودید و به مومنینِ ضعیف بد کردید و پیوندها را گسستید و الان چه عذری دارید؟
🔹شماها تا حالا امام زماني نبوده ‏ايد. علت طولاني شدن دیدار اين ها بوده است.
🔸علی بن مهزیار مي‏ گويد: روي رمل ها نشستم و زدم توي سرم و مرتب گفتم: التَّوْبَةَ التَّوْبَةَ، الْإِقَالَةَ الْإِقَالَةَ. من را ببخشيد…
يك خورده كه گريه كردم حضرت فرمودند: لابأس عليك. اشکال ندارد.
(دلائل الإمامة، ص: ۵۴۲)