خداوند متعال در سوره شعراء، مراتب بلند توحيدي را براي حضرت ابراهيم علیه السلام بيان مي‏كند.
آنجا که از زبان ایشان می ‏فرمايد:
الَّذي خَلَقَني‏ فَهُوَ يَهْدينِ* وَ الَّذي هُوَ يُطْعِمُني‏ وَ يَسْقينِ*وَ إِذا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفينِ*وَ الَّذي يُميتُني‏ ثُمَّ يُحْيينِ *
(شعراء:۸۱-۷۸)
ترجمه: آن كس كه مرا آفريده همو راهنماييم مى ‏كند* و آن كس كه او به من خوراك مى ‏دهد و سيرابم مى‏گرداند* و چون بيمار شوم او مرا درمان مى ‏بخشد*و آن كس كه مرا مى ‏ميراند و سپس زنده ‏ام مى ‏گرداند.
این آیات يك مرتبه توحيديِ عالي را براي حضرت ابراهيم علیه السلام ، بيان مي‏كند.
رزق دست خدا است. همه این را مي‏گويند؛ اما اين چينشِ عبارت كه هم اطعام و هم سقايت را مستقيم مستند به حق تعالي بكند فراتر از آنچه است، كه مردم بصورت زباني مي‏گويند.
ایشان می گوید: غذايي كه من مي‏خورم و حتي آبي كه مي‏نوشم را خداي متعال به من داده است؛ نه اينکه ايشان توجهي به اسباب و ادوات نداشته باشد يا بدون اسباب به دستش مي‏رسيده است بلکه آن قدر، ظهور و تجلّي حق را، به چشم مي‏ديده كه دیگر سببيّت اسباب ظاهري را ضعيف مي‏بيند و درست هم همين است.

ایشان حتي ضحك(خنده) و بكاء(گریه) را به خدا نسبت می دهد. اگر كسي موحد نباشد، نمی تواند این امور را مستقيم به حق تعالي مستند ببيند.
يعني اين جوري نبوده كه حضرت ابراهيم عليه‏ السلام بدون سبب می خندیده يا بدون سبب گريه می کرده است؛ بلکه گریه و خنده اش سبب داشته اما به سبب توجهي نداشته و از حق تعالي مي‏ دیده است.
اگر شخصی در يك مجلسي وارد شد و فرض كنيد مثلاً براي روضه حضرت سيدالشهداء علیه السلام يك گريه مفصلي كرد، این شخص مي‏تواند فقط منبري را ببيند؛ [و بگوید او مرا به گریه در آورد] همچنین مي‏تواند آنقدر توجه توحيدي‏ اش بالا باشد كه تأثير سبب اصلي را از اسباب بعدی اقوي ببيند.
اين نهايت توجّه توحيدي است كه همه امور را حتي ضحك و بكاء و اطعام و سقايت را ، قبل از اينكه به اسباب ظاهري و خودش مستند بكند؛ به حق تعالي مستند مي‏ بیند.
‌ ‌