🔻وقتي چشم به چهره‏ اي كه نفس روي آن حساس است تعلق گرفت اين چهره، ‏چشم را پر مي‏ كند و تمام چهره در چشم مي‏ نشيند؛ يعني يك عكس از آن بر مي‏ دارد و به قوه خيال مي ‏فرستد و قوه‏ خيال آن را به قوه حافظه حواله مي‏ دهد و قوه حافظه آن را نگاه مي ‏دارد.
🔹علت اين كه بعد از مدتي انسان هر موقع ‏بخواهد آن چهره را بياورد مي‏ تواند براي اين است كه در حافظه بايگاني شده است. قوه خيال اين را نگاه مي‏ دارد و در قوه حافظه هم هست.
🔸گاهي قوه خيال دستور مي‏ دهد آن عکس را از حافظه بيرون مي ‏كشد و به آن مشغول مي‏ شود. گاهي از اوقات يك چهره‏ اي را انسان مي‏ بيند، دومي را كه مي ‏بيند قوه خيال آن چهره اولي را هم تازه وسط مي‏ آورد و يك‏ اشتغالي ايجاد مي ‏كند؛ لذا ما وقتي به نماز مي ‏ايستيم نمي ‏توانيم توجه داشته باشيم و آن به خاطر اين اشتغالاتي است كه ‏براي قواي تخيلي خود آماده كرده‏ ايم.
🔹اين يكي از صدها نوع بلائی است كه ما در مسير خودشناسي و خداشناسي به آن مبتلا هستيم. پس خوب و بد تصاویر اینطور نیست که با یک بار دیدن از بین برود بلکه در درون انسان هست.