در مشهد خدمت مرحوم آیت الله مولوی قندهاری رحمه الله علیه بودیم. ایشان در مورد تعریف «غَضِّ بصر» که در آیه « قُلْ لِلْمُؤْمِنينَ يَغُضُّوا مِنْ أَبْصارِهِمْ »(نور-۳۰) به آن سفارش شده می فرمودند:
من به فكر بودم كه حالت غضّ بصر چيست؟ يك روز به اين نتيجه رسيدم كه گاهي من دارم نگاه به آينه می كنم تا صورتم را ببينم که مثلاً بين دو ابروی من چيست؟ خب می ‏بينم؛ اما اگر خشی پشت آينه روي صفحه آينه باشد من به آن خش توجه نمي‏ كنم و اصلاً نمي‏ بينم. گاهي هم به دقت مي‏ خواهم خش پشت آينه را ببينم، ديگر به صورتم توجهي ندارم. چه بسا هر دو در يك نقطه‏ بوده اما من یکی از آنها را اصلا نمی بینم. حالت غضّ بصر اين است كه شما چشمت را باز مي‏ كني‏ اما توجه نداري و گویا اصلا نمی بینی.
▪️ايشان وقتي داشتند اين موضوع را صحبت مي‏ كردند، داشتيم به امام زاده ‏اي که بالاي كوه بود می رفتیم که فرمودند:
در اين امام زاده شلوغ بود يا نبود؟
گفتم: بله آقا
گفتند: زن ‏ها هم كه زياد بودند؟
گفتم: بله ‏آقا
گفتند: دور زديم توي حرم امام زاده، زن‏ هاي زيادي سر راهم بودند اما چشمم به صورت يك زن حتي ناخودآگاه‏ نيفتاد و من اصلاً نديدم. اين را مي‏گويند حالت غضّ بصر كه از بچگي به من دادند.