خدا رحمت كند حافظ را كه می ‏گويد:
گرچه وصالش نه به كوشش دهند آنقدر ای دل كه تواني بكوش

به خاطر اين كه اگر بخواهي بگويي من طالبم نمي ‏تواني بروي بخوابي و بگويي طالبم.
اگر بخواهي بگويي محبّم، درباره طريق‏ محبّت خداوند به داوود علیه السلام مي ‏فرمايد: «كذب من زعم أنّه يحبّني و إذا جنّه الليل نام عنّي» یعنی دروغ مي ‏گويد آن كس كه‏ مي‏ گويد من محبّم و شب مي ‏تواند بخوابد.
طريق محبت اين نيست كه من خودم در زبان بگويم اهل محبتم. چون محبت فرع‏ بر معرفت است و معرفت فرع بر جهاد با نفس است.
▪️من بايد از اين اسارت نفس بيرون بيايم تا جاذبه محبت الهی من را بگیرد. گاهی من حتي دائره محبتم‏ هم دائره نفس است و شياطين كلاه سرم مي‏ گذارند تا بعد از سال ‏ها مي‏ فهمم كه داشتم دور خودم مي‏ تابيدم.
بايد از زواياي نفساني خارج شد ولو بالنسبة. باید از اين دائره خارج شوم؛ خودم را بشناسم؛ خداي خودم را بشناسم؛ معرفت‏ پيدا كنم، آن وقت وقتي كه مي‏ روم بخوابم از شدت محبت الهی اصلاً خوابم نمي ‏برد. حالتي به دلم حاكم می شود كه با خداي متعال ارتباط دارد و مجذوب حق تعالي است. كسي كه مرتّب مي‏ ايستد نماز مستحبي مي ‏خواند كه بايد هم بخواند و بايد هم ما بخوانيم؛ مال اين است كه به آن محبت برسيم و جنس ذاتمان و صفاتمان و روحمان و حالمان، ‏ يك جنس محبّتي بشود.
پس آنکه مي‏ خواهد اهل محبت بشود تنها راهي كه پيش پايش است سعي و تلاش و عمل صالح و ارتقاء نيت خالص است.