شما نگاه كنيد يك بچه دو ساله مي‏نشيند براي خودش يك ساختمان مي‏سازد بعد هم يك لگَد مي‏زند خراب مي‏كند مي‏رود.
دلي نبسته نه به غذايش نه به چيزهاي ديگر؛ مسير خودش را مي‏رود. گرسنگي ‏اش كه ‏شديد شد، بالأخره آن هم مي‏رود برطرف می کند. غالبًا كيفيت خوراکیش را هم كاري ندارد.
ولي انسان هر چه بزرگتر مي‏شود، تقيدش به اين‏ها زيادتر مي‏شود و اين اسارتي است كه دارد زمان مي‏گذرد و از ما تاوان مي‏گيرد.
▪️ما سعي و تلاش‏ نكرده‏ايم، دارد این تقیدات ما را مي‏پيماند و حواسمان هم نيست كه ما چه تاواني داريم مي‏دهيم و به سبب اینكه تعلقات ما بيشتر مي‏شود چه ضرري داريم مي‏كنيم.