عمل خالص يك پايه لطيف ‏تر و بالاتر از آن است كه شياطين بتوانند آن را درك كنند. بعد از این که عمل خالص بالا رفت فقط هنوز یک خطر برای آن باقي مي‏ ماند و آن خطر تعلق نفس به عمل ‏است.
🔸مثلا من یک كتابی نوشته ‏ام؛ اين كتاب در عالم معنی فورا ‏صورت پيدا مي ‏كند؛ جلد و طرحش آن طرف هست. آن كتاب به خاطر خلوص كاتب و عامل بالا رفته است؛ الان دیگر تنها راه دسترسي شياطين به آن كتاب تعلق نفس خود عامل به آن كتاب است.
🔹به ‏مجرد اينكه آن کتاب را ياد ‏كنم و عجب پیدا ‏كنم، اين حالت عجب من مانند يك طناب نامرئي به دور آن كتاب مي‏ افتد و آن را تنزل مي‏ دهد. بايد انسان پناه به خداوند ببرد كه هيچ عملي را بزرگ نبيند. تا مطمئن نشود كه آن عمل به منتهاي قرب الهی نرفته است آن‏ را مهم و بزرگ نداند، و خودش را از شرّ شيطان به خدا بسپارد.