اگر انسان يك کم در انجام اذكارِ مداوم و اعمال صالح سماجت كرد و پيش رفت و اسقامت كرد، صفحه ذهن و دل اشتغال به اسماء واذكار پيدا مى‏ كند و کم کم حالت جذبه پدید مى‌آورد؛ يعنى هر وقتى كه فراغتى پيدا بشود نفس و قلب خودش به سمت تذكر مى‏ رود.
🔸زياد بوده‏ اند افرادى كه حالت جذبه بر آنها غلبه مى‏ كرده است.
مرحوم آخوند كاشى از آن افراد بوده است. گاهی آن قدر جذبه قوى است كه خودش را بايد نگه دارد.

بعضى‏‌ها اين تعبير رسول خدا صلى‏ الله‏ عليه ‏و‏ آله ‏و سلم را كه فرمودند: «كَلِّمِينِى يَا حُمَيرا» به همين معنى مى ‏گرفتند. یعنی آن قدر جذبه در رسول خدا صلى‏ الله ‏عليه‏ و‏آله‏ وسلم زياد مى‏‌شد كه اصلاً احتمال اینکه بدن براى همراهى با اين روح تحمل نکند، بود.
🔸لذا مى‏ فرمودند: «كلمينى يا حميرا» یعنی با من حرف بزن و من را مشغول كن.
وقتى «سرّ» انسان غلبه كند اصلاً بدن را کنار مى ‏اندازد.
🔹وقتى كه عشق ‏هاى ظاهرى يك آثارى شبيه به اين بياورد عشق حقیقی به مراتب بیشتر چنین خواهد کرد.
در مورد يك جوان هندى نوشته بود كه كنار آتش نشسته بود، معشوقه ‏اش رسيد. آن جوان روبروى او نشست. آن قدر جذب محبوبه خودش شده بود كه از زغال‏ های داغی که با دستش گرفته بود غافل شده بود. بوى گوشت سوخته بلند شده بود ولی او متوجه نمی شد. ديگران به او گفتند كه دستت دارد مى ‏سوزد.
🔸موقع گفتن اذكار یا موقع توجهات به حضرات معصومين علیهم السلام هم ممكن است کسی اين حال را پيدا بكند.