از امام مجتبی عليه السلام نقل شده که فرمودند:
عَجَبٌ لِمَنْ يَتَفَكَّرُ فِي مَأْكُولِهِ‏ كَيْفَ لَا يَتَفَكَّرُ فِي مَعْقُولِهِ‏ فَيُجَنِّبُ بَطْنَهُ مَا يُؤْذِيهِ وَ يُودِعُ صَدْرَهُ مَا يُرْدِيه
(بحارالأنوار، ج‏۱، ص۱۸)
🔸ترجمه: شگفتا از كسى كه در آنچه ميخورد فكر نموده و مي انديشد (كه آيا اين خوراك براى او سود دارد يا زيان) چگونه در آنچه بايد بفهمد و بداند نمي انديشد (كه آيا اين علم موجب سعادت و نيكبختى او مى‏ شود يا بدبختش مي گرداند)؟! پس شكمش را از آنچه به آن اذيّت و آزار مي رساند باز داشته و دور مي گرداند، و سينه‏ اش را مي سپارد به آنچه آن را هلاك و تباه مي سازد.