🔻انسان بر اثر مواظبت و مراقبه مى‏ تواند مهمان روح ايمان باشد. روح ايمان چيزى است كه اگر آمد كارهاى ظاهرى انسان خيلى زود اصلاح مى‏ شود.
🔸ما ها در لابلاى خروارها تكثّر از امور شلوغ داريم غوطه مى‏ خوريم. اگر روح ايمان در ما استقرار پيدا كرد اصلاً كارها خودش اصلاح مى ‏شود. نماز، كار، زندگى. آخرش هم انسان به اين بايد برسد كه ميهمان روح ايمان باشد و موفق باشد.

🔻منتهى خيلى پيش مى‏ آيد كه براى انسان روح ايمان مى ‏آيد و به انسان هديه مى ‏شود ولى نگه داشته نمى‏ شود و به موانع خاصى برخورد مى‏ كند. از اين جا به بعد انسان مجرم مى ‏شود.
🔸نگهدارى و ميزبانى روح ايمان اسباب و ادوات خاصى مى ‏خواهد. مثلا ميهمان آمده من هم خدمتش نشسته‏ ام. مهمان هم خوب است؛ مهمان حبيب خداست اما چون من درونم شلوغ است يک حرفى را مى‏ پرانم كه بار مسئوليت را روى دوش خودم زياد مى‏ كنم. اين کار من دیگر ربطى به ميهمان ندارد به يک اعتبار علتش این است که من شلوغ هستم.
🔹آنكه مى ‏گويد ميهمان خوب است خود ميهمان را مى‏ گويد و خوب هم هست و حبيب خدا هم هست؛ ولى آنكه مى ‏گويد مهمان مشكل دارد خودش را مى ‏گويد مشكل دارد نه ميهمان را.
🔸از اين سنخ مشكلات خيلى هست كه ما براى نگه‏دارى روح ايمان خودمان خرابكارى مى‏ كنيم.

🔻انسان بايد به گونه‏ اى عمل و سير كند كه خودش باشد و ميهمانش، يعنى آن روح ايمان كه مهمان اصلى است.
🔸اگر انسان می بیند با رفت و آمدها دچار ضعف می شود و ممكن است خرابكارى بكند کم کردن ارتباطات زائد بهتر است. اين کار است كه مايه انسان را زياد مى‏ كند.
همچنین سكوت بهترين حالتى است كه ضررها را كم مى‏ كند.
🔹آنچه كه اين ميهمان و اين حبيب خدا – يعنى روح ايمان – را مستقر مى‏ كند صلات است؛ منتهى ما هنوز لذت صلات را درست نچشيده ‏ايم. بايد اين حال به ما دست بدهد كه هر وقت دلمان گرفت بلند شويم و بگوئيم اللّه‏ اكبر و نماز بخوانيم و بتوانيم با صلات و با خداى متعال ارتباط برقرار كنيم؛ آن وقت ديگر قضايايمان فرق خواهد كرد.