خداوند اميرالمؤمنين را شاهد بر توحيد و نبوت معرفی می کند و مي ‏فرمايد:
وَ يَقُولُ الَّذينَ كَفَرُوا لَسْتَ مُرْسَلا قُلْ كَفى‏ بِاللَّهِ شَهيداً بَيْني‏ وَ بَيْنَكُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتاب‏ (رعد:۴۳)
ترجمه: آنها که کافر شدند می‌گویند: «تو پیامبر نیستی!» بگو: «کافی است که خداوند، و کسی که علم کتاب (و آگاهی بر قرآن) نزد اوست، میان من و شما گواه باشند!»
در روایت دارد که اميرالمؤمنين عليه‏ السلام همان عالمِ به كتابی است که شهيد بين خلق، رسول خدا و خداي تعالي است.
(بصائر الدرجات في فضائل آل محمد ص، ج‏۱، ص: ۲۱۲)
اين خيلي مرتبه است. خداوند چه جوري از اميرالمؤمنين علیه السلام تعريف كند. مورد اتفاق شیعه و سنی است كه منظور از «من عنده علم الكتاب» آقا اميرالمؤمنين علیه السلام است. در این آیه خود رسول خدا صلی الله علیه و آله را نمي‏ آورد بلكه مي فرماید:
خدا و «من عنده علم الكتاب» شاهد هستند.
اين، خيلي حرف است. خيلي از مواقع اميرالمؤمنين عليه ‏السلام را به گونه ‏اي تحت ظلّ نبوت ارائه مي‏كند اما اينجا مشكل مردم با رسول خدا صلي ‏الله‏ عليه‏ و ‏آله ‏و سلم در پذيرش و عدم پذيرش رسالت مطرح است؛ آن وقت آن طرف شاهد مي‏ خواهند و شاهد معرفی می شود.
اميرالمؤمنين علیه السلام در جنب حق تعالي براي شاهد بودن قرار گرفته است.
برخی از منابع اهل سنت در این زمینه:
(ابونعيم، احمد بن عبدالله، النور المشتعل من كتاب ما نزل من القرآن فى على عليه السلام، ۱جلد، ايران. وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامى. سازمان چاپ و انتشارات – ايران – تهران، چاپ: ۱، ۱۴۰۶ ه.ق، ص۱۲۵)
(رسعنى، عبدالرزاق بن رزق‏الله، رموز الكنوز فى تفسير الكتاب العزيز، ۹جلد، مكتبة الأسدي – عربستان – مكه مكرمه، چاپ: ۱، ۱۴۲۹ ه.ق، ج۹، ص۳۴۳)
(حسكانى، عبيدالله بن عبدالله، شواهد التنزيل (ترجمه روحانى)، ۱جلد، دار الهدى – ايران – قم، چاپ: ۱، ۱۳۸۰ ه.ش، ص۱۵۵)