🔻باید تمايل و توجهات به آخرت باشد، نه به دنيا. اگر تمايل و توجهات دنيايى شد آخرش يك جايى شيطان براي انسان دام مى‏گذارد. شيطان هم مى‏داند كه هر كسى يك مواظبت هائى دارد، به آن‏ها كار ندارد؛ بلکه روي شناختى كه از افراد دارد براى طول مدت دام مى‏گذارد.
🔸می داند ضعف هر كسى از كجاست. به همان ناحيه براى دور دستش اميد مى‏بندد و براى هر كسى يك طور دام پهن می کند. مخصوصا امور مالى، منشأ خيلى از مضلّات است، محبت به دنيا، آرام آرام انسان را به انحراف می کشاند. وقتى اهتمام و توجه به دنيا بود همين كافى است كه انسان بين افراد فرق بگذارد. خيلى انگل بدى در جان انسان است که به حسب مقدار دارایی، بین افراد فرق می گذارد.
🔹کم کم انسانِ دنیا طلب، ملاك و قواعدش فرق مى‏كند. تا آرام آرام، يك جايى با يكى از اين موارد به انحراف كشيده مى‏شود؛

🔻حتی به اینجا كه قناعت نمى‏شود، آرام آرام در عبادات انسان اثر مى‏گذارد. عباداتى كه در جمع است با عباداتى كه در تنهايى است متفاوت می شود. اينها دیگر خيلى شرك است.
🔸اول كمرنگ مى‏آيد بعد پررنگ مى‏شود. کم کم رسوخ مى‏كند و در اين حدّ باقى نمى‏ماند. بيچاره آدمى به هواى اين بوده كه چقدر عبادت مى‏كند؟! نگو كه متفاوت مى‏شود.
🔹صفات بد و خوب انسان، خيلى با هم همسايه هستند. انسان با حبّ جاه آرام آرام خودش را در دنيا و مسائل دنيايى صاحب حق مى‏كند و اين خيلى آفت بزرگى است.
🔸عجيب است كه اهل بيت علیهم السلام فرمودند همه بدى‏ها در صندوقى است و كليد و مفتاحش، محبت به دنيا است.
(مشكاة الأنوار في غرر الأخبار ؛ النص ؛ ص۲۶۴)
🔹محبت به دنيا كه مى‏آيد ديگر همه امور را تحت الشعاع قرار مى‏دهد.