🔻ابزار رسيدن به توجه، همين اذکاري است که در قرآن و در روايات بسياري از اهل‌بيت: بر اشتغال به آن‌ها تأکيد شده است.
🔸يکي از کارکردهاي اين اذکار، اين است که وقتي من مشغول به ذکر شدم، تکليفم را با خودم معلوم مي‌کند؛ به اين معنا که خودم هم آرام آرام مي‌توانم دريابم که چند درصد از نماز و عبادت‌هاي من با توجه همراه است.

🔹اگر اين ابزار را نداشته باشم، شايد اصلاً از توجه به خدا کناره بگيرم پرت شوم و تا مدت‌ها متوجه نباشم که غافل و پرت بوده‌ام و چه کرده‌ام و تا چه اندازه بيمار هستم؛

🔸ولي وقتي به نماز مي‌ايستم يا يک ذکري را مي‌گويم، متوجه مي‌شوم که من گاهي حتي چند ثانيه هم نمي‌توانم با توجه، ارتباط برقرار کنم.

🔅عدم امکان توجه به حق‌تعالي که هيچ؛ من گاهي بيماري‌ام بدتر از اين است و آن اين است که پر از شلوغي و پريشاني هستم.