مرحوم علامه به يکي از بزرگان فرموده بودند: من هيچ چيز نداشتم و ندارم، نجف هم که بوديم، من فقط مراقبه [مي‌کردم]، ايران هم که آمديم، همين مراقبه را حفظ کردم.

بالاخره همون بدبده هم تو حس و حال خودش با خدا می زند و نداریم کسی که به جایی رسیده باشد که فایده نداشته باشد. همچنین چیزی اصلا نداریم!

عرفان های کاذب مانند این است که او را به مسائل مشتبه آلوده کنی! قلبش را سخت می کند. دیگر از شبهاتش نمی تواند بیرون بیاید. مقایسه دائما در ذهنش هست.

آداب ادب را انسان بداند و در این راستا خودش را رشد دهد!

در زیارت اربعین، یعنی کسی بی جواب می ماند؟ گاهی ما، منتقل به آن بهره ای که گرفته ایم نمی شویم! امکان ندارد کسی را دست خالی رد کنند!

انسان خودش به فکر خودش  باشد. کسی به فکر من و شما نیست؛ هر کسی به فکر خودش است!

تو هم پس ابری! این ها را بزن کنار بیا جلو!

بعضی معامله می خواهند بکنند با خدا، با یک دور تسبیح چرخوندن، با یک اربعین ی ذکر ی را گفتن. طلبکار می شوند! اصل این کار پذیرفته شده نیست! نه خدا و نه اولیای خدا!

قدر هم دیگر را بدانیم؛ همدیگر را طرد نکنیم و در راستای توسعه فرهنگ دین و شناساندن اهل بیت علیهم السلام گام برداریم!

بعد می روی نماز و بگویی الله اکبر، می بینی همان صحنه ناجور که دیده بودی می آید! خودت ذخیره کردی!