🔻علوم حقیقی، منفعت رسان، آرامش آور است و به تعبیر قرآن، خشوع را برای انسان به ارمغان می آورد.
🔸به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیاد هاد، حجت الاسلام والمسلمین جعفر ناصری، در جشن اعیاد شعبانیه که با حضور استادان، همکاران و طلاب بنیاد علمی- فرهنگی هاد در سالن همایش این بنیاد برگزار شد، با اشاره به چالش های رشد اخلاقی طلاب، اظهار کرد: انسان ها، گاهی در تأمین ضروریات آرامش روح و جسم خود نیز غافل می شوند و همراهی آنها با زندگی نیز موجب غرق بیشتر آنها در این گرداب می گردد.

🔹وی افزود: برداشت دقیق از صفات، اخلاق و افکار درونی و اعمال شخصی، تأثیر مستقیمی در شناخت مقصد و تعریف شخص از آن دارد. چرا که با توجه به صفات درونی خویش می توان دریافت که تا چه اندازه در نیل به مقصود به توفیق رسیده است.

🔸متولی بنیاد هاد اضافه نمود: جایگاه و اندوخته انسان، تداعی گر ایستگاه فعلی اوست تا با توجه به آن، تصمیم به پیمایش ادامه راه بگیرد و همت خود را در آن مبذول دارد.

🔹حجت الاسلام والمسلمین ناصری، با اشاره به اهمیت اذعان طلاب به کاستی های تربیتی موجود در خود، بیان کرد: از آن رو که طلاب در پی حقیقت علومی هستند که منفعت رسان باشد و آرامش درونی و به تعبیر قرآن خشوع را برای انسان به همراه آورد”إِنَّمَا یخْشَی اللّه مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء”، باید توجه ویژه ای به رویکرد خود در تحصیل علوم و انتظار و اهداف خود در تحصیل آن داشته باشند.

🔸وی برون رفت از موجودی غیرواقعی و توهم برانگیز که در درون انسان ها شکل گرفته است، را رمز موفقیت در دسترسی به علم حقیقی دانست و عنوان کرد: تا وقتی که فرد کمبودهای تربیتی خویش را نشناسد و توهم تکامل داشته باشد، نمی توان انتظار برطرف سازی آن کاستی ها را از او داشت.

🔹این استاد مباحث تربیتی، با اشاره به اهمیت کنترل حواس های خارجی شخص در تربیت نفس و اهمیت انتقال داده های صحیح به ذهن، خاطرنشان نمود: برای نمونه، فروبستن چشم، انسان را از انباشت تصاویر غیرمشروع در درون باز می دارد و موجب افزون شدن تقوای درونی در برابر امیال درونی نیز می گردد.

🔸حجت الاسلام والمسلمین ناصری اعمال افراد را مستند به نیات و افکار درونی آنها دانست و بیان کرد: اگر نیات و افکار درونی اشخاص اصلاح نگردد، باید در قیامت جوابگوی آنها بود که چرا و به چه علت در درون انسان انباشته شده بودند.

🔹وی، در پایان، تأکید نمود: سیره علمای اعلام، بهترین گواه بر آن است که می توان به درجه ای از تربیت رسید که از بند تعلقات و توهمات نفسانی بیرون آمد و سلامت و رشد روح خویش را تضمین نمود.