بسمه تعالی

کد مطلب:۲۳۵/ ۸۶/ ۹۶

خداوند در قرآن کریم خطاب به حضرت مریم سلام‌ الله‌ علیها می‌ فرماید:

فَكُلي‏ وَ اشْرَبي‏ وَ قَرِّي‏ عَيْناً فَإِمَّا تَرَيِنَّ مِنَ الْبَشَرِ أَحَداً فَقُولي‏ إِنِّي نَذَرْتُ لِلرَّحْمنِ صَوْماً فَلَنْ أُكَلِّمَ الْيَوْمَ إِنْسِيًّا؛[۱]

بخور و بنوش و چشمت روشن دار، اگر از آدميان كسى را ديدى بگو من براى خدا روزه “كلام” نذر كرده ‏ام پس امروز با بشرى سخن نمى‏ گويم.

اين كانال ارتباطي انسان‏ها است که بيشتر به وسیله نطق از داخل افراد بيرون مي ‏ريزد. حرف زدن، كار به دست انسان مي ‏دهد.

روايات بسيار مفصّل است[۲] در مورد اين‌كه اين زبان براي انسان مشكل ايجاد مي‏ كند و اكثر مشكلاتي كه براي انسان ايجاد مي ‏شود از کانال زبان است. اين هم نه تنها زبان باشد؛ بلکه اين كار، پشتوانه‏ اي دارد. طرف مي‏ خواهد حرف دل را بيرون بريزد، و برای این کار، كانال طبيعي‏ اش زبان است. چه بسيار افرادي بوده ‏اند كه عنايتي به ايشان شده، ولي ندانسته ‏اند كه اين‌ها را نبايد گفت، حتي در ابتدایي‏ ترين عنايات؛ لذا آن عنایت از او گرفته می‌ شود.

شايد شنيده باشيد كه فلاني مي ‏گفت: من با خواندن آيه آخر سوره كهف هر موقع از شب كه مي‌ خواهم بيدار مي‌ شوم؛ ولي بعد از نقل آن، اين توفيق از او گرفته مي‌ شود.

————————————————–

[۱]. سوره مریم، آیه ۲۶٫

[۲]. از باب نمونه به چند روایت اشاره می‌شود:

اللِّسَانُ سَبُعٌ إِنْ أَطْلَقْتَهُ عَقَرَ؛ زبان درّنده‏ ايست كه اگر آنرا رها كنى، زخم زند.

احْذَرُوا اللِّسَانَ فَإِنَّهُ سَهْمٌ يُخْطِئُ؛ كناره جوئيد از زبان پس بدرستى كه آن تيرى است كه خطا مي كند.

حَدُّ اللِّسَانِ أَمْضَى مِنْ حَدِّ السِّنَانِ؛ تيزى زبان برنده ترست از تيزى تيغ.

رُبَّ حَرْبٍ جُنِيَتْ مِنْ لَفْظَةٍ؛ چه بسا جنگی كه چيده شود از يك لفظى‏. (تصنيف غرر الحكم و درر الكلم ؛ ص۲۱۳)