بدیع السموات و الارض، خلقت و سازه خلق را بسیار عمیق، نو، پیچیده، قابل دسترس و حیات بخش آفرید.

معارفی که بزرگان از علما دنبالش می گشتند وقتی که به آن می رسیدند به آرامش، سکوت، معرفت، حکمت و ولایت می رسیدند

بَدِيعُ السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ ۖ وَإِذَا قَضَىٰ أَمْرًا فَإِنَّمَا يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ

 پدیدآورنده آسمان ها و زمین است. وهنگامی که فرمان به وجود آمدن چیزی را صادر کند فقط به آن می‌گوید: «باش». پس بی درنگ می باشد. (سوره بقره – آیه ۱۱۷)

طی مراحل معنوی برای درک صحیح، ابزاری تعریف شده است. کیفیت، سلوک عملی با مبانی قرآنی و روایی و سیره بزرگان. ابزاری که در اختیار بزرگان بوده است در طی سالیان و آنچه که صدها سال پنهان می شده و سکوت می کردند

 

این زاویه را در نحله نجف نگاه کنید؛ بزرگان اهل معرفت ساکت بودند اما، اگر یک جمله ای هم می گفتند دقیقا با آن قواعدی بود که انسان راهی رفته است.

 

ما پشت این توهم و تشتت هستیم! پشت کلمات بزرگان احاطه بر کیفیت ارائه قواعد سلوکی و عملی بوده است. انسان را می شناختند؛ کلید ورودی به معارف را می شناختند.