رحمت الهی در نفس منشا می خواهد تا بواسطه آن، هدایت الهی حاصل شود. رحمت که جاری بشود، در درون یک شکستگی حاصل می شود؛ منیت کوچک می شود و هدایت ..
رحمت الهی در نفس منشا می خواهد تا بواسطه این رحمت هدایت الهی حاصل شود. رحمت که جاری بشود، در درون یک شکستگی حاصل می شود؛ من و منیت کوچک می شود و هدایت جاری می شود
چه کسی گفته ورود به عالم معنا و عبور از نفسانیات و شبهات قاعده ندارد!؟ همه چیز در دنیا قانون مند باشد، ولی این راه به این پیچیدگی، به این ارتفاع – راه انبیا و ائمه معصومین علیهم السلام – قواعد نداشته باشد!؟ خودخواهی چنگال انداخته و دائما دارد با پیچیده ترین ابزار وهمی و خیالی، انسان را مدیریت می کند. خدا به وسیله تمام ذرات عالم برای انسان دعوت نامه فرستاده که ای انسان، عبور کن از وهم و خیال و به سوی رحمت من بیا!
انسان موجود پیچیده ای است؛ فقط یک سفر می خواهد به درون خودش تا خودش را پیدا کند. متاسفانه ماها قواعد حرکتی را توجه نمی کنیم و انبیا آمده اند برای این تذکر!
رحمت الهی در نفس منشا می خواهد تا بواسطه این رحمت هدایت الهی حاصل شود. رحمت که جاری بشود، در درون یک شکستگی حاصل می شود؛ من و منیت کوچک می شود و هدایت جاری می شود. انسان حق ندارد خودش را خوار و تضعیف کند، ولی حق هم ندارد که شخصیت کاذب از خودش ارائه کند. حق ناامیدی هم ندارد. باید مدیریت کند و پله پله جلو برود که بگوید:
وَمَا رَمَيْتَ إِذْ رَمَيْتَ وَلَٰكِنَّ اللَّهَ رَمَىٰ (سوره انفال – آیه ۱۷)
[ای پیامبر!] هنگامی که به سوی دشمنان تیر پرتاب کردی، تو پرتاب نکردی، بلکه خدا پرتاب کرد [تا آنان را هلاک کند]
باید خدایی شد اگر حضرت ابراهیم به ملک آب یا باد اجازه می فرمود، آتش خاموش می شد ولی ناریت آن باقی می ماند. ولی وقتی خدا می فرماید:
قُلْنَا يَا نَارُ كُونِي بَرْدًا وَسَلَامًا عَلَىٰ إِبْرَاهِيمَ ﴿٦٩﴾ (سوره انبیا – آیه ۶۹)
(پس آن قوم آتشی سخت افروختند و ابراهیم را در آن افکندند) ما خطاب کردیم که ای آتش سرد و سالم برای ابراهیم باش (آتش به خطاب خدا گل و ریحان گردید)
ناریت آن سرد و سلامت شد