علوم حقیقی، منفعت رسان، آرامش آور است و به تعبیر قرآن، خشوع را برای انسان به ارمغان می آورد.
به گزارش پایگاه اطلاع رسانی بنیاد هاد، حجت الاسلام والمسلمین جعفر ناصری، در جشن اعیاد شعبانیه که با حضور استادان، همکاران و طلاب بنیاد علمی- فرهنگی هاد در سالن همایش این بنیاد برگزار شد، با اشاره به چالش های رشد اخلاقی طلاب، اظهار کرد: انسان ها، گاهی در تأمین ضروریات آرامش روح و جسم خود نیز غافل می شوند و همراهی آنها با زندگی نیز موجب غرق بیشتر آنها در این گرداب می گردد.

وی افزود: برداشت دقیق از صفات، اخلاق و افکار درونی و اعمال شخصی، تأثیر مستقیمی در شناخت مقصد و تعریف شخص از آن دارد. چرا که با توجه به صفات درونی خویش می توان دریافت که تا چه اندازه در نیل به مقصود به توفیق رسیده است.

متولی بنیاد هاد اضافه نمود: جایگاه و اندوخته انسان، تداعی گر ایستگاه فعلی اوست تا با توجه به آن، تصمیم به پیمایش ادامه راه بگیرد و همت خود را در آن مبذول دارد.

حجت الاسلام والمسلمین ناصری، با اشاره به اهمیت اذعان طلاب به کاستی های تربیتی موجود در خود، بیان کرد: از آن رو که طلاب در پی حقیقت علومی هستند که منفعت رسان باشد و آرامش درونی و به تعبیر قرآن خشوع را برای انسان به همراه آورد”إِنَّمَا یخْشَی اللّه مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاء”، باید توجه ویژه ای به رویکرد خود در تحصیل علوم و انتظار و اهداف خود در تحصیل آن داشته باشند.

وی برون رفت از موجودی غیرواقعی و توهم برانگیز که در درون انسان ها شکل گرفته است، را رمز موفقیت در دسترسی به علم حقیقی دانست و عنوان کرد: تا وقتی که فرد کمبودهای تربیتی خویش را نشناسد و توهم تکامل داشته باشد، نمی توان انتظار برطرف سازی آن کاستی ها را از او داشت.

این استاد مباحث تربیتی، با اشاره به اهمیت کنترل حواس های خارجی شخص در تربیت نفس و اهمیت انتقال داده های صحیح به ذهن، خاطرنشان نمود: برای نمونه، فروبستن چشم، انسان را از انباشت تصاویر غیرمشروع در درون باز می دارد و موجب افزون شدن تقوای درونی در برابر امیال درونی نیز می گردد.

حجت الاسلام والمسلمین ناصری اعمال افراد را مستند به نیات و افکار درونی آنها دانست و بیان کرد: اگر نیات و افکار درونی اشخاص اصلاح نگردد، باید در قیامت جوابگوی آنها بود که چرا و به چه علت در درون انسان انباشته شده بودند.

وی، در پایان، تأکید نمود: سیره علمای اعلام، بهترین گواه بر آن است که می توان به درجه ای از تربیت رسید که از بند تعلقات و توهمات نفسانی بیرون آمد و سلامت و رشد روح خویش را تضمین نمود.