۲۵ آبان ۱۴۰۰

حضرت ابراهیم علیه السلام دنبال یک حقیقت ناب بودند. دنبال درک مضاعف و شهود بودند. آن قدر امتحان ها شدند، تا مستحق این مشاهده و ادراک ملکوت شدند.

راه ملکوت

حقیقتی در سیره انبیا، مخصوصا حضرت ابراهیم علیه السلام هست این است که، به یک زندگی مادی و عادی اکتفا نکردند. دنبال یک حقیقت ناب بودند. دنبال درک مضاعف و شهود بودند. آن قدر امتحان ها شدند، تا مستحق این مشاهده و ادراک ملکوت شدند. آن قدر استقامت ورزیدند و از سختی تن عبور کردند، تا به آثار رسیدند! حقیقی ماوراء این عالم وجود دارد که تفاوت بین ایمان حقیقی و غیر حقیقی، همین ادراک صحیح است؛ نه ادراک توهمی. نه فقط با ابزار حواس ظاهری؛ با حس باطن و باطن حس! به استخدام بگیر بصر را، در ادراکات بصیرتی و ببین که هر موجودی ماورایی دارد. ابراهیم با

وَجَّهْتُ وَجْهِیَ لِلَّذِی فَطَرَ السَّمٰاوٰاتِ وَ الْأَرْضَ (سوره انعام – آیه ۷۹)

من به دور از انحراف و با قلبی حق گرا همه وجودم را به سوی کسی که آسمان ها و زمین را آفرید، متوجه کردم و از مشرکان نیستم.

حضرت ابراهیم علیه السلام دنبال یک حقیقت ناب بودند. دنبال درک مضاعف و شهود بودند. آن قدر امتحان ها شدند، تا مستحق این مشاهده و ادراک ملکوت شدند. به سمت درک و شهود این حقیقت می رود و می رسد و موحد می شود. علم، شرف هویت انسان است. ولی طبقات علوم متفاوت هستند. این علوم مصطلح و اصطلاحات در علوم، یک پازلند در یک صنعت؛ اما اگر این علم با تربیت ترکیب نشد، به روزی خواهیم رسید که دیگر، خروجی ندارد که دردمان را درمان کند!

سخنران: حجت الاسلام والمسلمین حاج شیخ جعفر ناصری