امام سجاد علیه السلام در دعای هشتم صحیفه می فرمایند:

اللَّهُمَّ إِنی أَعُوذُ بِک مِنْ هَیجَانِ الْحِرْصِ، وَ سَوْرَةِ الْغَضَبِ، وَ … أَوْ نَقُولَ فِی الْعِلْمِ بِغَیرِ عِلْمٍ. علم اطلاق می شود به، اعتقاد جازم ثابت مطابق با واقع. نکند اوهام را، به جای علم به خودمان بقبولانیم! موضوع علم یک موضوع است و موضوع ادراک صحیح، یک موضوع دیگر است. وقتی قرآن می خواهد نهایت تمجید را از پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله بکند می گوید:

و از روی هوا و هوس سخن نمی گوید. (۳) گفتار او چیزی جز وحی که به او نازل می شود، نیست. (۴)

یعنی ادراک از نظر ضلع شخصیتی، کاملاً منطبق با وحی الهی است. چیزی از نفس و هوا، داخلش نیست؛ بشر دقیقاً برعکس است! صدق، تطابق ادراکات نفسانی است با حقیقت. برای ادراک صحیح، باید خودمان را مستحق علم و رشد کنیم. علم باید خضوع، خشوع و آرامش بیاورد. اگر بخواهیم این جا را درست کنیم، باید ظرف وجودی خودمان را  تصحيح کنیم. گریزی نداریم مگر حیات پیدا کنیم؛ و حیات نداریم مگر ادراکات صحیح داشته باشیم؛ و ادراکات صحیح پیدا نمی کنیم مگر ورودی حواس ظاهر و باطنمان را اصلاح کنیم؛ ورودی حواس اصلاح نمی شود مگر به شناخت آن ها!