۞ امام علی (ع) می فرماید:
در آن حال، امام زمان عجل الله تعالی فرجه گفتند: «اینک به صحن خانه برو و به مخلصان حله بگو تا بالا بیایند و امام زمانشان را زیارت کنند!»
شیخ علی حلاوی، مردی عابد و زاهد بود که همواره منتظر بوده است. آن جناب در مناجات هایش به مولایمان می گفت: «مولا جان، دیگر دوران غیبت تو به سر آمده و هنگامه ظهور فرار رسیده است. در همین شهر کوچک حله یاوران پا به رکاب تو بیش از هزار نفرند. آقا جان، پس چرا ظهور نمی کنی تا دنیا را لبریز از عدل و داد نمایی؟»
شیخ علی حلاوی، عاقبت روزی از رنج فراق سر به بیابان می گذارد و ناله کنان به امام زمان عجل الله تعالی فرجه می گوید: «غیبت تو دیگر ضرورتی ندارد. همه آماده ظهورند. پس چرا نمی ایی؟»
امام زمان عجل الله تعالی فرجه در بیابان به او می فرمایند: حقیقت چنین نیست که تو می پنداری. در شهر حله که می پنداری بیش از هزار نفر از یاوران من حاضرند، جز تو و مرد قصاب، احدی در ادعای محبت و معرفت ما صادق نیست.
اگر می خواهی حقیقت بر تو آشکار شود، به حله بازگرد و خالص ترین مردانی را که می شناسی، به همراه همان مرد قصاب، در شب جمعه به منزلت دعوت و برای ایشان در حیاط خانه خویش مجلسی آماده کن. پیش از ورود مهمانان، دو بزغاله به بالای بام خانه ات ببر و آن گاه منتظر ورود من باش تا حقیقت را دریابی!»
شیخ به دیدار قصاب می رود و ماجرا را می گوید و باهم فکری، چهل نفر را برای شب جمعه دعوت می کنند. شب موعود فرا رسید و چهل مرد برگزیده پس از وضو و غسل زیارت، در صحن خانه شیخ جمع شدند و ذکر و صلوات فرستادند.
چون شب از نیمه گذشت، به یک باره تمام حاضران نوری درخشان دیدند که بر پشت بام خانه شیخ فرود آمد و شهر حله را نورباران کرد.
قدری نگذشت که صدایی از پشت بام بلند شد. حضرت مرد قصاب را به بالا بام فرا خواندند. مرد قصاب بلافاصله به پشت بام رفت و به دیدار مولای خویش نایل گشت. پس از دقایقی امام زمان عجل الله تعالی فرجه به مرد قصاب دستور دادند که یکی از آن دو بزغاله روی بام را در نزدیکی ناودان سر ببرد، به گونه ای که خون آن در میان صحن جاری شود.
وقتی آن چهل نفر خون جاری شده از ناودان را دیدند، گمان کردند حضرت سر قصاب را از بدن جدا کرده است. در همان هنگام، حضرت جناب شیخ را فرا خواند. جناب شیخ بلافاصله به سوی بام شتافت.. امام زمان عجل الله تعالی فرجه بار دیگر به مرد قصاب امر فرمودند تا بزغاله دوم را در حضور شیخ ذبح کند.
در آن حال، امام زمان عجل الله تعالی فرجه به شیخ علی حلاوی گفتند: «اینک به صحن خانه برو و به مخلصان حله بگو تا بالا بیایند و امام زمانشان را زیارت کنند!»
جناب شیخ، غرق شادی و سرور، برای دعوت حاضران پایان آمد، ولی اثری از آن چهل نفر نبود. پس با ناامیدی و شرمندگی نزد امام بازگشت و فرار آن جماعت را به عرض آن حضرت رساند.
باید امتحان بشویم. این مشکلات، امتحان ماست. حجاب های ظلمانی ما، گناهان ماست که نمی گذارد دعایمان مستجاب بشود.
ناصری عشق به دنیا داشته باشی نه به دنیا می رسی نه به آخرت! چون از دنیا آن مقداری را که لازم داریم را، خدا می دهد؛ اگر بیشتر بخواهی، باید از حرام جور کنی؛ از حلال بیشتر از این جور نمی شود.
تمامی حقوق این سایت برای بنیاد علمی فرهنگی هاد محفوظ است.
