کد مطلب  :  ۸۱/ ۸۵/ ۹۵

قرآن تاجي بر سر اهل آن است. ارتباط با قرآن، موجب بیداری شب و منظم شدن امور زندگی است. البته ارتباط با قرآن، يك سرّي دارد و آن این است که با قرآن سلطنت و هيبتي هست كه آن کتاب، انتظار ندارد كسي كه با او ارتباط پيدا كرده است، كارهاي زننده انجام دهد يا تحت تأثير شيطان و قواي غضبيه و شهويه باشد. اگر كسي خواست زياده‌روي يا تندروي كند، قرآن، سلطنت خودش را مي‌‌‌‌‌‌گيرد؛ اما اگر يك پرده كوچكي از تجلّي قرآن بر كسي نمایان شود، خودش را در مقابل سلطاني مهيب مي‌‌‌‌‌‌بيند كه حق ندارد در حضور او، يك مقدار، اين طرف و آن طرف‌‌‌‌‌‌تر نگاه كند.[۱]

درك قرآن، زماني حاصل مي‌‌‌‌‌‌شود كه انسان از تشتت افكار، اشتغال‌هاي باطل و وهن در افكار و افعال، بيرون بيايد. اين درک است كه در قبر به صورت زيباترين فرد و مأنوس‌‌‌‌‌‌ترين فرد مي‌‌‌‌‌‌آيد. يكي از چيزهايي كه اهل برزخ و قبر با آن سر و كار دارند، همين است.

[۱] . در روایتی از امام صادق عليه السلام آمده است: في قولِهِ تعالى‌‌‌‌‌‌: «الَّذِينَ آتَيْناهُمُ الْكِتابَ يَتْلُونَهُ حَقَّ تِلاوَتِهِ»: يُرَتِّلُونَ آياتِهِ، ويَتَفَهَّمونَ مَعانِيَهُ، ويَعمَلُونَ بأحكامِهِ، ويَرجُونَ وَعدَهُ، ويَخشَونَ عَذابَهُ، ويَتَمَثَّلُونَ قصَصَهُ، ويَعتَبِرُونَ أمثالَهُ، ويَأتُونَ أوامِرَهُ، ويَجتَنِبونَ نَواهِيَهُ. ما هُو واللَّهِ بحِفظِ آياتِهِ وسَردِ حُروفِهِ، وتِلاوَةِ سُوَرِهِ ودَرسِ أعشارِهِ وأخماسِهِ، حَفِظُوا حُروفَهُ وأضاعُوا حُدودَهُ، وإنّما هو تَدَبُّرُ آياتِهِ، يقولُ اللَّهُ تعالى‌‌‌‌‌‌: «كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ مُبارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آياتِهِ».

حضرت امام صادق علیه السلام درباره آيه: «كسانى كه به آنان كتاب داديم، آن را تلاوت مى‌‌‌‌‌‌كنند آن گونه كه حق تلاوت آن است» فرمودند: آياتش را روشن و شمرده مى‌‌‌‌‌‌خوانند، سعى مى‌‌‌‌‌‌كنند معانى‌‌‌‌‌‌اش را بفهمند، احكام و فرامينش را به كار مى‌‌‌‌‌‌بندد، به وعده‌‌‌‌‌‌اش اميدوارند، از عذابش مى‌‌‌‌‌‌ترسند، از داستان‌هايش سرمشق مى‌‌‌‌‌‌گيرند، از مثل‌هايش‌‌‌‌‌‌ پند مى‌‌‌‌‌‌گيرند، امرهايش را به جا مى‌‌‌‌‌‌آورند و از نهى‌‌‌‌‌‌هايش دورى مى‌‌‌‌‌‌كنند. به خدا سوگند! حق تلاوت قرآن به حفظ آيات و پشت سر هم خواندن حروف و كلماتش و تلاوت سوره‌‌‌‌‌‌اى و مطالعه حواشى و هوامش آن، نيست. حروف و كلماتش را حفظ مى‌‌‌‌‌‌كردند و حدود و معاني‌اش را فروگذاشتند، بلكه به تدبّر و تأمل در آيات آن است؛ خداوند متعال مى‌‌‌‌‌‌فرمايد: «كتابى است خجسته كه سوى تو فرو فرستاديم، تا در آيات آن تدبّر كنند» (تنبيه الخواطر، ۲/ ۲۳۶).