بسم الله الرحمن الرحیم

کد مطلب: ۱۴۱/ ۸۵/ ۹۶

بهترين هديه ‏اي كه حوزه‏هاي علميه به نيروهاي خودش مي‏دهد، يك سَفَر جهادي به سمت خدا‏شناسي است؛ لذا پس از بازگشت از این سفر براي هدايت جامعه، مردم آن‌ها را مي ‏پذيرفتند.

مرحوم آیت الله سيد اسماعيل هاشمي در اصفهان که پيرمردی هشتاد ساله و خيلي محترم و امام‌زمانی بود، مي‏ فرمود: سيد شفتي و حاجی کلباسی از علماي اصفهان بودند و امور آن شهر بين آن دو بزرگوار تقسیم شده بود. زماني حاجي كلباسي به يكي از اشرار كه شرب خمر كرده بود، حدّي جاري مي‏ كند که برای آن شخص شرور، خیلی سنگین تمام می‌شود. به همین دلیل به فکر انتقام می‌افتد و يك سال به نماز جماعت حاجي كلباسي می‌رود. او در صف اول نماز حاضر می‌شود و سر خود را نیز می‌تراشد.

بعد از یک سال که به تدریج، ارتباطش با حاجي كلباسي صمیمی مي‏ شود، يك روز جمعه، حاجی را براي ناهار دعوت مي‌کند. وقتي حاجي وارد خانه این شخص مي‏ شود، مي‏ بيند افرادی شرور در مجلس نشسته‌اند و هر کدام یک قمه جلويشان گذاشته‏ اند و حالشان هم عادي نيست. آن شخص به حاجي مي‏ گويد: يك سال انتظار كشيدم و اين آقايان هم آمده‌اند حساب شما را برسند. ايشان خيلي راحت مي‌‌گويد: مانعي ندارد. فقط اجازه دهيد دو ركعت نماز بخوانم و توسّلی داشته باشم. آن شخص مي‏ گويد: مانعي ندارد؛ آن اتاق، خالي است.

ايشان مي‏ رود و متوسّل به حضرت بقية اللّه‏ روحي‌له‌الفداء مي‏ شود. سيد شفتي در آن زمان، نيروهايي داشته كه به آن‌ها «چماق‌نقره‏ اي» می‌گفتند. در همین لحظه سید با نیروهای خود به داخل خانه می‌ریزند و به دنبال حاجي مي‏ گردند. سيد به سراغ حاجي رفت و ديد ايشان در سجاده نشسته‏ است. سيد پرسيد: شما اين‌جا چه كار مي‏ كنيد؟ حاجي گفت: آمدن من به این‌‌جا جريان دارد؛ اما شما اين‌جا چه كار مي‏ كنيد؟ سيد فرمود: بعد از نماز، صدايي شنيدم كه می‌گفت: عبد صالح ما را درياب. حاجي پرسید: آدرس اينجا را از كجا پيدا كرديد؟ سيد گفت: كاري به این قسمت نداشته باشيد.

آن‌چه كه مردم را از نظر اعتقادي، اين‌گونه محكم كرده است، وجود چنین افرادی است که متصل و مرتبط با امام زمان عليه‌السلام هستند. گاهی مردم تمام امور زندگي‌شان را به یک روحانی واگذار مي‏ كنند و آن روحانی را فرد اميني مي‏ دانند كه صحبت‌هايش حساب شده است.