بسم الله الرحمن الرحیم

کد مطلب:۹۶/۸۶/۱۴۳

يكي از امتيازاتي كه علم طب قديم دارد، شناخت صحيح قوا و اركان آدمي است. قوه وهميه را در همین علم معنا کرده‌اند. راهكار عملي براي حلّ مشكل قوه واهمه، ذکر خداوند است. حداقل برای ذهني كه دائم در سير و سفر به سمت مواردي نامطلوب است، درمان، مشغول شدن به ذكري است كه مورد رضاي حق‌تعالي است.

مرحوم آيت الله بهاء الديني قدس‌سره گاهي شب‌هاي جمعه سخنرانی مي‏كردند و بر این عبارت تأکید داشتند: «یا مَنْ اِسْمُهُ دَواءٌ وَ ذِکرُهُ شِفاءٌ».^[۱] ذكر و یاد خدا شفاست؛ يعني ياد خدا را به هر بيماري بدهند، هر مرضي كه داشته باشد برايش خوب است. البته اسماء حق‌تعالي دارو است؛ پس بايد حساب‌شده وارد آن شد. این‌طور نیست که يك نفر به داروخانه برود و از هر دارویی که خواست، مصرف کند. در دعاي كميل هم اشاره به همين معنا دارد كه اسماء حقّ، دارو و دواست؛ ولي ياد حق‌تعالي شفاست. باید براي دارو تجويز باشد، باید نسبت به بیماری و دارو، شناخت باشد؛ مثلا در بعضی روايات براي وسوسه صدر كه شعبه‏اي از بيماري قوه خيال است، ذكر شریف «لا اله الا اللّه»‏ سفارش شده است.[۲]

———————————————————————————-

[۱]. مفاتیح الجنان، دعای کمیل.

[۲]. اصول الکافی، ج‏۲، ص ۴۲۴٫