بسم الله الرحمن الرحیم

کد مطلب:۹۶/۸۶/۱۵۹

خداوند متعال در قرآن کریم می‌فرماید:

الَّذينَ‏ يُؤْمِنُونَ‏ بِالْغَيْب؛‏[۱]

«متّقين» كسانى هستند كه به امور غيبى ايمان دارند.

ايمان به غيب طبيعتا دارای مراتب است. مراتب ایمان به غیب، علم اليقين، حقّ اليقين و عين اليقين است.[۲]

برخی فقط شنيده ‏اند که قيامتي هست، ملكوتي هست، و ایمان آورده‌اند که این، یک درجه از ايمان است. ایمان، مراحل بالاتر هم دارد. یکی از مراحل بالای ایمان، این است كه انسان حس، وجدان و شهود ‏كند.

حضرت بقية الله روحي‌له‌الفداء از مصاديق غيب هستند.[۳] آن حضرت به قدري پيچيده و پرده در پرده در غيب هستند كه حتی بعضی از موجودات عالم غيب نمی‌دانند که آن حضرت كجا هستند.

عالم ارواح نیز همین‌طور است؛ چون اطلاع ارواح نسبت به مسائل عالم دنيا داراي مراتب است. اين‌گونه نيست كه يك نفر وقتی از دنیا رفت، بداند که در تمام عالم چه اتفاقي مي ‏افتد. اطلاع او از عالم، بستگي دارد به اینکه در دنیا چه اعمال و نیت‌هایی داشته است.

 بعضي‏ از اموات، هر ماه یک‌بار، خبري از خانواده ‏شان پيدا مي‏ كنند. بعضي‏ هفته ‏اي يك‌بار، بعضي‏ سالي يك‌بار و بعضي از آن‌ها با ابزاري كه برای گسترش اطلاعات اهل برزخ وجود دارد، فقط از كانال‌ همان ابزار مي ‏توانند بخشي از اتفاقات دنیا را متوجه شوند.

 ——————————————————————————–

[۱]. سوره بقره، آیه۳٫

[۲]. علم الیقین: فرض کنید آتشی در نقطه‌ای افروخته شده است، و دیواری هم بین شما و آتش حائل است. اگر شما از اثر آتش (مثل دودی که از پشت دیوار بلند است) پی به وجود آتش ببرید، این علم الیقین است و این مانند آن است که کسی خدا را بشناسد و به او ایمان آورد، اما از راه براهین عقلی.

عین الیقین: اگر شما در آن مثال بالا، از دیوار عبور کنید و خود آتش را از نزدیک ببینید، این عین الیقین است. این مرحله بالاتر از مرحله سابق است زیرا شهود بالاتر از دانستن است و لذا گفته‌اند: شنیدن کی بود مانند دیدن و در این مرحله است انسانی که اثرات توحید را در زندگی خود عملا مشاهده نماید.

حق الیقین: اگر شما به قدری به آتش نزدیک شوید که حرارت آن را لمس کنید و آتش شما را گرم کند و در واقع داخل آن شوید، از چنین حالتی به حق الیقین تعبیر می‌ کنند. در این مرحله، یقین شما به مراتب از دو مرحله سابق بالاتر است.

انسان نسبت به خدا به مرحله‌ای می رسد که مستقیما خود را، با ذات حق، در تماس می‌بیند، بلکه خودی نمی‌بیند و خودی مشاهده نمی‌کند، فعل را فعل او، صفت را صفت او، و در همه چیز، او را می‌بیند و این نیست مگر اینکه به حق الیقین نائل آمده است. (بیست گفتار شهید مطهری، ص ۳۵۷)

[۳]. كمال الدين و تمام النعمة، ج‏۱، ص۱۸٫