بسمه تعالی

کد مطلب:۹۶/۸۶/۱۶۶

يكى از چيزهايى كه متأسفانه بر عهده بسیاری از ما هست، روزه ‏هاى قرضى است كه گاهى سنگين است. اینکه مى ‏بينيم درى به روى ما باز نمى ‏شود و توفيقى نصيب ما نمى‏شود، عمده‌اش به سبب دِين‏هايى است كه بر عهده ما است؛ یعنی دِين روزه، دين نماز و دين امور مالى. خدا مى‏داند اين‌ها بسیار به انسان صدمه مى‏زند؛ چون عالم، روى حساب و كتاب است.

 ابوى [آیت الله ناصری حفظه‌الله‌تعالی] می‌فرمودند: مرحوم آيت اللّه‏ صافى قدس‌سره در اصفهان رئيس حوزه بودند. اين بزرگوار، مجتهد و عالم خوبی بود. يكى از رفقاي ایشان که پیرمرد و شيخ عالمی بود، فرزنددار نمى ‏شد. او به مرحوم آیت الله صافى گفته بود: من مبلغی براى نماز و روزه خودم گذاشته ‏ام و كسى را ندارم. اين مبلغ را به شما مى ‏دهم؛  اگر زودتر از من فوت کردی، شما را حلال می‌کنم؛ اما اگر من زودتر فوت كردم، اين مبلغ را بده تا براى من چهار سال نماز و روزه بخوانند.

ابوى مى‏ فرمودند: روزی در حجره نشسته بودم که مرحوم آيت الله صافى آمدند و ضمن صحبت‌هایشان گفتند: ديشب خواب عجيبى ديدم؛ خواب ديدم آن رفیقمان که پول برای نماز و روزه به من داده بود، گفت: نماز را شروع كن.

آیت الله صافی قدس‌سره فرمودند: خوب است با اقوام او تماس بگیریم. بعد از اینکه با اقوام او تماس گرفتند، معلوم شد كه او نصف شب فوت كرده است.

آن‌قدر این‌گونه دیون مهم است که بلافاصله آن شخص بعد از فوت به خواب آیة الله صافی رحمةالله‌علیه آمده و سفارش به خواندن نماز برای او می‌کند.

دستوراتی را که اهل بيت عليهم‌السلام داده‌اند، روى حساب و كتاب و نظم خاصّی است. گاهى نماز، روزه و دیون دیگر بر دوش ما سنگينى مى ‏كند و ما نباید در اين‌ها اهمال كنيم. چرا ما به دقت و ظرافت عالم برزخ منتقل نمى‏ شويم؟! اين اهمال‌كارى‏های ما باعث اهمال‌کاری در برزخ نمی‌شود؛ بلكه ما را گرفتار و معطل مى‏ كند. اگر بخواهيم در مسير قرار بگيريم و بهره ببريم، اين امور هم خيلى مؤثر است.