بسمه تعالی

کد مطلب: ۱۹۴/ ۸۵/ ۹۶

خداوند متعال در قرآن فرموده است:

لا يَمَسُّهُ إِلاَّ الْمُطَهَّرُون؛‏^[۱]

جز پاكان، آن (قرآن) را مسّ نمي‌كنند.

گروهي در نهايت انجماد، با قضايا برخورد مي‏ كنند و كمترين معناي ممكن را از این آیه استفاده می‌كنند؛ می‌گویند: «آیه به این معناست كه اگر خواستي دست به خطوط قرآن بكشي، باید وضو داشته باشي»؛ ولي این آیه مراتب عالي ‏تر هم دارد که در روایات هم بیان شده است.[۲] همان طور كه طهارت، مراتب دارد، مسّ قرآن، درك قرآن، اتصال به قرآن و ارتباط با قرآن هم مراتب دارد. اين، عظمت قرآن را هم مي ‏رساند. انسان به هر پله‏ اي از طهارت كه رسيد، به همان پله از ارتباط به قرآن مي ‏رسد.

حضرت بقية الله علیه‌السلام قرآن كه مي‏ خوانند تمام حدّ و حدود انبيا علیهم‌السلام و امتیازی كه خداوند در قرآن به انبیا داده است، برايشان معلوم است؛ زیرا آن عالي‌ترين درجه طهارت، عالي‏ترين درجه ارتباط با قرآن را هم برای آن حضرت به دنبال دارد.

——————————————————————————————

.[۱] سوره واقعه، آیه ۷۹٫

.[۲] فَلَمَّا اسْتَخْلَفَ عُمَرُ سَأَلَ عَلِيّاً علیه السلام أَنْ يَدْفَعَ إِلَيْهِمُ الْقُرْآنَ فَقَالَ: يَا أَبَا الْحَسَنِ إِنْ جِئْتَ بِالْقُرْآنِ الَّذِي كُنْتَ قَدْ جِئْتَ بِهِ إِلَى أَبِي بَكْرٍ حَتَّى نَجْتَمِعَ عَلَيْهِ. فَقَالَ علیه السلام: هَيْهَاتَ لَيْسَ إِلَى ذَلِكَ سَبِيلٌ إِنَّمَا جِئْتُ بِهِ إِلَى أَبِي بَكْرٍ لِتَقُومَ الْحُجَّةُ عَلَيْكُمْ وَ لَا تَقُولُوا يَوْمَ الْقِيامَةِ إِنَّا كُنَّا عَنْ هذا غافِلِينَ‏ أَوْ تَقُولُوا مَا جِئْتَنَا بِهِ إِنَّ الْقُرْآنَ الَّذِي عِنْدِي‏ لا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ‏ وَ الْأَوْصِيَاءُ مِنْ وُلْدِي. قَالَ عُمَرُ: فَهَلْ لِإِظْهَارِهِ وَقْتٌ مَعْلُومٌ؟ فَقَالَ علیه السلام: نَعَمْ إِذَا قَامَ الْقَائِمُ مِنْ وُلْدِي يُظْهِرُهُ وَ يَحْمِلُ النَّاسَ عَلَيْهِ فَتَجْرِي السُّنَّةُ بِهِ؛ چون عمر خليفه شد، از حضرت أميرالمؤمنين ـ علیه السلام ـ طلب همان قرآنی را نمود كه حضرت آن را به ابوبکر داده بودند. اميرالمؤمنين على ـ علیه السلام ـ فرمودند: قرآن كه من جمع و تأليف نمودم، همان است كه در ايام ابوبكر در محضر انصار و مهاجر حاضر كردم، آن روز گفتید: ما را هيچ گونه احتياج به اين قرآن نيست، حال علت طلب آن چيست؟ عمر گفت: تا آنكه جميع مردمان را بر آن قرآن جمع نمایيم. حضرت أمير المؤمنين على ـ علیه السلام ـ فرمودند: هيهات، هيهات اصلا شماها را هيچ‌گونه راه به آن نيست، آن روزى كه من آن قرآن را حاضر كردم به واسطه اتمام حجت بر شما و ساير امت بود تا در روز قيامت نگويند كه حقيقت اين امر بر ما ظاهر نبود و ما از آن غافل بوديم، يا آنكه گويند كه حقايق آن در قرآن ظاهر و عيان نبود و كسى ما را بر آن اطلاع و اخبار ننمود، به درستى كه قرآنی که نزد من است، هيچ احدى آن را مسّ نمی‌کند، مگر اوصیایی که اولاد من هستند.عمر گفت: وقت اظهار آن قرآن معلوم است؟

حضرت أمير المؤمنين على ـ علیه السلام ـ فرمودند: بلى وقتى كه قائم آل محمد از اولاد من ظاهر گردد، ساير مردمان بر سر او جمع گردند، آن حضرت در آن وقت اجراى سنت حضرت نبى الرحمه و اظهار قرآن و ساير احكام شرع و آداب دين رسول آخرالزمان بنمايد. (احتجاج طبرسي، ج‏۱، ص۱۵۶)