بسمه تعالی

کد مطلب:۲۰۵/ ۸۷/ ۹۶

يکي از الطاف حق تعالي اين است که نوري بر دل انسان بتابد که گم نشود. در دنیا به گونه ای انسان گم مي شود و در آخرت به گونه ای ديگر. در مسير برزخ، گمشدگانی هستند که ارتباط و تسلّط آن‎ها بر ابعاد دانايي، از حيث جايگاه، قطع شده است و آن ها متحيّرند. عالم هم بسیار بي حد و حصر است. خداي متعال قوايي را در بني آدم قرار داده و چگونه ترکيب کرده است که رادارهاي روان، اعصاب و روح به گونه اي کار کنند که در هر عالمي جايگاه خود را بدانند؛ حتي در عالم غيب ممکن است گم شوند و ده ها هزار سال متحيّر باشند. اگر اين جا گم شود آن جا هم گم می شود. بی دلیل، تاجِ «لَقَدْ كَرَّمْنا»[۱] را بر سر کسي نمي گذارند. انسان بايد بفهمد اين سفر چگونه از جماد شروع شد و چگونه به نبات رسيد، بعد از نبات به حيوان و بعد، سفر انساني. اين ها باید به برکت توسلات به اهل بيت علیهم السلام حلّ شود.  

سبک بزرگان اهل معرفت اين بوده که دوستانشان و شاگردانشان را فوراً به تجّرد نمي رساندند؛ حتي آن هایي که قدرت داشته اند، اول می گذاشتند سال ها کار کند. اين به دلیل اين است که اگر خلع بدن از ابتدا به دليلي نصيب کسی شد، این خلع بدن، همه چيز ها را حل نمي کند؛ چون شخص فقط از خودش کنده مي شود؛ اما باطن دنيا، روي آن قرار مي گيرد و نمي داند کجا برود. کسی که سماوات را نمي شناسد، نور را نمي شناسد، ايمان را پيدا نکرده است و خوبي ها در وجود او ملکه نشده اند، خلع بدن برای او فایده ای ندارد. يک مرتاض هندي هم رفته و راه خلع بدن را پيدا کرده است؛ اما این کار را بدون تهذيب انجام داده است؛ لذا برای او هیچ فایده ای ندارد.

بزرگان اهل معرفت صبر می کردند افراد از قوه به فعل برسند، خوبي ها را پيدا کنند، روزه هايشان را بگيرند، بيداري شب ها را تحمل کنند، قرآن هايشان را بخوانند، آخر خط، اين تاج [خلع بدن] به سرشان مبارک مي شود.

—————————————————————————-

[۱]. وَ لَقَدْ كَرَّمْنا بَني‏ آدَمَ وَ حَمَلْناهُمْ فِي الْبَرِّ وَ الْبَحْرِ وَ رَزَقْناهُمْ مِنَ الطَّيِّباتِ وَ فَضَّلْناهُمْ عَلى‏ كَثيرٍ مِمَّنْ خَلَقْنا تَفْضيلا (سوره اسراء، آیه ۷۰).