بسمه تعالی

کد مطلب:۲۰۴/ ۸۷/ ۹۶

شايد از مصاديق قرآني بشود به اين سير رسيد که تمام اين مسیر، در چهار کلمه خلاصه می شود و آن چهار کلمه، جمله ای است که حضرت ابراهيم عليه السلام فرمود:

إِنِّي ذاهِبٌ‏ إِلى‏ رَبِّي سَيَهْدين؛‏[۱]

من به سوى خداى خود مى‏روم كه البته هدايتم خواهد فرمود.

يک مرحله اش مرحله  «إنّي» است. براي همه  ما اين گونه است که اين سفر از «إنّي» شروع مي شود؛ تعارف هم ندارد؛ راه يک ساعت و دو ساعت هم نيست که بشود نقش بازي کرد. وابستگي هاي انسان به نفس و «أنا» کم نيست که مغفول واقع شود. انسان از جهات و انواع گوناگون به نفس چسبيده است. نهايتش اين است که در آن يک نيت خيري مي آورد و آن نيّت «ذاهب» است که مرحله دوم است.

مرحله سوم، این است که ذاهب هم باید «إلي الرب» باشد تا برسد به آن جايي که اين سفر به گونه اي تمام شود که در پايان به يک نفر بگويند:

وَ ما رَمَيْتَ‏ إِذْ رَمَيْتَ‏ وَ لكِنَّ اللَّهَ رَمى؛‏[۲]

و (اى رسول) چون تو تير افكندى، نه تو، بلكه خدا افكند.

در این آیه، استناد رمي را از حيثي به رسول خدا مي دهد و از حيثي نفي مي کند، او را بر مي دارد و فاعل رمي را خداي متعال قرار مي دهد. این يک مرتبه ي فناي در حق است.

مرحله چهارم هم «سیهدین» است که هدایت خاص خداست.

———————————————————————–

[۱]. سوره صافات، آیه ۹۹٫

[۲]. سوره انفال، آیه ۱۷٫