بسمه تعالی

کد مطلب: ۲۰۹/ ۸۷/ ۹۶

معمولا انسان بعد از افطار، سنگين مي شود و اين فاصله اي است که ما پيدا کرده ايم. گاهي پيغمبر خدا صلی الله علیه وآله وسلم فقط مقداری شیر بز برای افطار می خوردند. يک شب آن حضرت دير به منزل آمدند. خادم حضرت، فکر کرد یکی از مسلمان ها حضرت را به میهمانی برده است؛ لذا آن مقدار شيری را هم که برای رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم گذاشته بود خورد. آن حضرت وقتي آمدند اصلا صحبتي درباره افطار نکردند. بعد آن خادم متوجه شد که حضرت افطار نخورده بودند و بسیار شرمنده شد.[۱]

آن حضرت اين گونه غذا مي خوردند و بهترين بهره برداري را هم از ساعات عمرشان مي کردند. ساعات عمر ما خيلي ضايع مي شود، واقعاً کار نمي کنيم، کار برکت داري نمي کنيم. لحظات زندگي  آن حضرت در تاريخ، ثبت شده است. این به دلیل افق روشني است که در آن قرار داشته اند و مربوط به نيت است.

حالا آن بزرگواران که جاي خود دارند، در رده هاي بعد، افرادی هستند که ما بيشتر مي توانيم آن ها را الگو قرار دهیم و از يک جهت از بین خود مردم بلند شده اند و تأييدات و عصمت الهي به آن گونه که برای معصومان بوده برای آن ها نبوده است، مگر اين که آرام آرام، خودشان با زحمت، نصيب خودشان کرده باشند؛  مانند عمار ياسر، اويس قرني و … آنها هم از لحظه لحظه هاي زندگي شان استفاده کردند؛ در حالی که ابتلاء شديد از آسمان مي باريد؛ يعني فتنه هايي مي باريد که هيچ کسي نمي توانست مقاومت کند. همه  اين مردم اهل توحید و اهل جنگ بودند و هنوز در آن ها زياد بود کساني که اين گونه گذشت کرده بودند. زمانی که رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم رحلت کردند، توليد فتنه شد. آن زمان که فتنه ها سنگين بوده و همه  جهات آن،  جهات خاصي بوده، خلاص شدن از این فتنه خيلي عجيب و سخت بوده است.

زبير با شمشيرش خدمات زیادی به رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم انجام داد؛ حتی بعد از رحلت رسول خدا[۲] صلی الله علیه وآله وسلم از حضرت زهرا سلام الله عليها دفاع کرد؛[۳] ولي به چه عاقبتي مبتلا شد؟

يکي از دلایل این انحراف، این بود که با طلحه رفيق بود و رفيق بازي کار دست او داد؛ وگرنه جايگاه او با طلحه فرق مي کرد، و پسرعمه  اميرالمؤمنين عليه السلام بود.[۴] دلیل دیگر هم این که همه  اين ها برگشت می کند به روح دنياپرستي و اهمیت دادن به دنیا است که در وجود انسان، مخفي است.

————————————————————————————————————————————-

[۱]. مكارم الأخلاق، ص۳۲٫

[۲]. ر. ک: کتاب سلیم بن قیس هلالی، ج۲، ص ۶۶۹٫

[۳]. ر. ک: الاختصاص، ص ۱۸۶٫

[۴]. سفینة البحار ج ۲، ص ۵۴۴٫