بسمه تعالی

کد مطلب: ۲۱۱/ ۸۷/ ۹۶

اتفاقي در زندگي انسان نمي افتد مگر اين که به خود انسان و اعمال او مربوط است:

إِنَّ اللَّهَ لا يَظْلِمُ‏ النَّاسَ‏ شَيْئاً وَ لكِنَّ النَّاسَ أَنْفُسَهُمْ يَظْلِمُون؛‏[۱]

خدا به مردم به اندازه سر سوزنى ظلم نمى ‏كند و ليكن اين خود مردم هستند كه به خويشتن ستم مى‏ كنند.

خود انسان به خودش ظلم مي کند. قضايا آن قدر بي حساب و کتاب نيست. خداوند در سوره بقره می فرماید:

إِنْ تُبْدُوا ما في‏ أَنْفُسِكُمْ أَوْ تُخْفُوهُ يُحاسِبْكُمْ‏ بِهِ اللَّهُ؛[۲]

شما آنچه در دل داريد، چه آشكار كنيد و چه پنهان بداريد، خدا شما را با آن محاسبه مى‏ كند.

حتي آن چه را که در کمون ذاتتان مخفي مي کنيد آن را محاسبه می کنیم. از نظر فقهی چون غالباً  در باب جزاء صحبت مي کنند، احکام، مربوط به بعد از تکليف و اعمال است؛ ولي محاسبه غير از جزا است و بايد محاسبه باشد. در قيامت بايد معلوم شود اين آقا خوراک روحي اش چه بوده است؟ در ذهن او چه عبور مي کرد؟

معلوم است که باید آن چه انسان در باطن دارد، محاسبه شود؛ بايد محاسبه شود که اين  آقا ذکرالله در دلش بوده و آن يکي شيطنت بوده است. همين مقدار که دقتِ در محاسبه را خداي متعال تذکر مي دهد؛ ولي بهشت و جهنّم و عذاب هاي سخت، براي اعمال و تکالیف است.

اما براي ما و افکار داخلي مان، عدالت حق تعالي اقتضاء مي کند که بين کسي که افکار او غرق در شهوات بوده و بين کسي که افکار او غرق در ياد خدا بوده، تفاوت باشد و محاسب، بالأخره بايد رسيدگي کند و اين  كار را هم مي کند.

————————————————————–

[۱]. سوره یونس، آیه ۴۴٫

[۲]. سوره بقره، آیه ۲۸۴٫