کد مطلب :  ۹۴/۸۵/۱۴

علامه مجلسی قدس‌سره در کتاب بحارالانوار نقل می‌کنند:
در يكى از جنگ‏ها، تيری از طرف دشمن به عباد بن بشر که نگهبان بود زدند. او مشغول عبادت بود و چيزى نگفت. تير دوم را هم كه زدند، چيزى نگفت و نماز خود را به سرعت تمام کرد. عمار یاسر از خواب بیدار شد و به او گفت: «چرا مرا بیدار نکردى؟» او در جواب گفت: «مشغول قرائت سوره كهف بودم و نمی‌خواستم آن را قطع کنم و اگر از حمله دشمن به مسلمین نمی‌ترسیدم، نمازم را سریع نمی‌خواندم»۱
بعضی افراد چنین لذتی از قرآن می‌برند. اگر انسان در چينش عبارات قرآن دقت كند، درمی‌یابد آهنگى بر آن حاكم است كه اگر كسى يك مقدار با آن آشنا شود به سرعت از دنیا، دل‌کنده می‌شود. منتهی انس بايد به دل سرايت كند و مانند یک آتش، در سينه كار كند. نبايد دل انسان، مرده باشد تا لذت قرآن را بتواند بچشد.
نمونه دیگر، زمانی است که مسلمان‏ها به حبشه رفته بودند و سوره مريم را براى پادشاه حبشه خواندند. او آن قدر تحت تأثير قرار گرفت كه از آن‏ها درخواست کرد يك مقدار توضيح در مورد اسلام بدهند. آنها مقداری از اسلام گفتند. پادشاه گفت: «شما را به هيچ كس تحويل نمی دهم. مثل بقیه مردم، آزاد باشيد»۲ لحن و سبك آیات اولیه سوره مریم، حالت خاصی دارد.
همه مشكل ما در تشتّت قوه وهميه است که با قرائت قرآن، می‌شود آن تشتت را كم كرد؛ قواى وهمى را منسجم نمود و از تخيّل بيرون آمد.

—————————————–
۱) . بحارالانوار، ج۲۲، ص۱۱۶
۲) . المیزان، ج۳، ص۴۲۷