کد مطلب   : ۳۰/ ۸۵/ ۹۴

خداوند متعال در قرآن فرمود:

وَ أَنْ لَيْسَ لِلْإِنْسانِ إِلاَّ ما سَعى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌؛

و نيست براى انسان جز آنچه را با سعى و عمل به دست مى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آورد.

یعنی اگر انسان بدون تلاش، منتظر باشد تا از آسمان چیزی بر او نازل شود، انتظار بی‌موردی است. سنّت خدا این گونه نیست که از طرفی به سبكی عمل كنيم که از مقصد دور شویم و از طرف دیگر بخواهیم در یک شب به مقامات بلند توحيدي برسيم. بشر مهمان تعهد، عزم، اراده، پيگيري و تلاش خودش است. همان‌طوری که امیر‌المومنین علیه‌السلام فرمودند:

ولا تَجتَمِعُ عَزيمَةٌ و وَليمَةٌ، ما أنقَضَ النَّومَ لِعَزائمِ اليَومِ، وأمحى الظُّلمَ لِتَذاكيرِ الهِمَمِ؛

عزم و تصميم [براى رسيدن به كمالات و مقامات عالى‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌] با سور‌چرانى [راحت طلبى] سازگار نيست. چه بسيار خواب‌هاى شبانگاهى كه تصميمات روز را بر هم زده، و چه بسيار تاريكي‌هايى كه ياد همّت‌هاى بلند را از خاطره‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ها زدوده است.
افرادی که با بلندپروازي و بدون تلاش و عمل و تثبیت موقعیت معنوی، وارد کارهای اجتماعي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شوند، ابتدا روزگار و توانمندي و جواني هم به آن ها کمک می‌کند، اقبال‌های پررنگ و ادبارهای کم‌رنگ هم سراغ آن‌ها می‌آید؛ اما بعد از مدتی به تدریج زوايه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هايي از وجودشان به تاريكي گره مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خورد و عوارضي ناگوار به صورت تدریجی در زندگي آن‌ها وارد می‌شود. بعد از چندين سال كه بگذرد و انسان متنبه شود، به خودش نگاه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند و مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بيند هيچ كاري نكرده و به گرفتاري‌های متعددی هم دچار است. همه این‌ها به سبب خيالاتی است که انسان دچار آن‌ها است. مثل این خیال که ـ مثلا ـ قرار است در آينده ترقی کنم و به آسمان هفتم بروم؛ درحالی که با این فکر و خیالات هيچ اتفاقي نخواهد افتاد.
عمل و موقعیت فعلی هر کسی، معدل تقریبی او حساب می شود؛ مگر عزمي آهنين به كار زند. اين امور معنوی، به كسي پيش‌فروش نشده است. حتی در بعضي از موارد خداي متعال کنایه ای به بعضي از انبيا وارد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند؛ به این دلیل که فلان كار را نكرد؛ بقيه كه ديگر جاي خود دارند. آن‌چه بشر را به سرمنزل مقصود مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رساند، عزم و اراده با پشتوانه عمل صالح و شرح صدر در همه ابعاد و زوايا است. بشر، آن قدر ضعيف است كه با يك سوزن، همه بادهايش خالي مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود.

اصلا ديگر قدرت تكان‌خوردن هم ندارد. اگر انسان را کمی رها كني، آن قدر باد مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند كه در حين راه رفتن، فكر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌كند كف پايش بر عرش الهي ساييده مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود؛ در حالی که اين خبرها نيست. اگر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌بينيد چهار نفر، از تهِ اين ظرف غذا يك لقمه نصيبشان شده، معلول زحمات، صدمات، خون دل، گريه زياد، قرآن زياد، توسل به اهل بيت علیهم‌السلام و قضایایی این‌گونه بوده است. اين كه حالا من بخوابم و فردا صبح يك فرد جامعِ كاملِ عالمِ عارف شده باشم، اين خبرها نيست. اگر بنا شد چند زاويه علم يا همين اصطلاحات را هم به انسان بدهند، بسیار فشار مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهند. هيچ چيزي پيش‌فروش نشده است.