کد مطلب  :  ۷/ ۸۵/ ۹۵

بعضی انسان‌ها اندوخته‌‌‌هاي باطلي دارند و قوانيني در نفوس آنها حاكم است كه قوانين توحيدي نيست؛ ارزش‌هايي براي دنيا قائلند كه حقيقي نيست. وقتي خداوند متعال، آن حكيم مطلق، همه دنيا را قليل مي‌‌‌شمارد،[۱] ما واقعاً چقدر مي‌‌‌توانيم اين را بپذيريم؟! اهميت امور دنیایی در نظر انسان، بيش از اندازه‌‌‌اي است كه با آن، امور ضروری خود را رفع كند.

گاهي بر اثر دنیاطلبی به خصوص در حين غليان شهوات، حالت جنون به افراد دست مي‌‌‌دهد و به طور کلی ارزش‌ها و اولویت‌ها تغییر می‌کند. يكي از موانع و سدهاي بزرگي كه بعضی گرفتار آن هستند، اين است كه در خيابان، فكر خود را هم نمی‌توانند حفظ کنند؛ به مجرد برخورد با يك فرد، قوه واهمه آنها تحریک می‌شود و به هم مي‌‌‌ريزد. این‌ها آثار باطلي است كه وجود انسان را فراگرفته است و تا زمانی که این آثار باطل در انسان هست، نمي‌‌‌تواند آزاد باشد.

این‌ موانع، قلب را شوره‌‌‌زار و لجن‌زار کرده است. زمانی حكمت در قلب می‌روید كه اين شوره‌‌‌زارها نباشد.
عده‌ای موفق نمي‌‌‌شوند نيم ساعت قبل از اذان صبح بيدار باشند. اگر هم موفق بشوند، آن قدر اضطراب روز بر آنها حاكم است كه اگر چهار ركعت نماز نافله هم بخوانند، بهره‌ای نمي‌‌‌برند.

نگاه كنيد حواريون ائمه علیهم‌السلام يا علماي بزرگ، نماز شب را به چه صورت مي‌‌‌خواندند؟! مرحوم ميرزا جواد آقا ملكي تبريزي قدّس‌سرّه وقتي از خواب بيدار مي‌‌‌شدند، مدتی در رخت‌خواب، گريه مي‌‌‌كردند. وقتي براي وضو می‌رفتند، گريه مي‌‌‌كردند. وقتي برمي‌‌‌گشتند، گريه مي‌‌‌كردند؛ اما اين نماز شب، با نماز شبی كه بعضي به جا مي‌‌‌آورند خيلي متفاوت است؛ علت آن هم دنیاطلبی‌ها و اندوخته‌‌‌هاي باطلي است كه انسان در گذشته و در طول روز، گرفتار و اسیر آنها است.

——————————————————-

[۱] . قُلْ مَتاعُ الدُّنْيا قَليل‌‌‌. (سوره نساء، آیه ۷۷)