کد مطلب  :  ۴۰/ ۸۵/ ۹۵

خداوند در قرآن چه چينش دقيقي كرده است! اين سير پر‌نشيب و فرازی که برای حضرت موسی علیه‌السلام بیان می‌کند برای این است که او را به نقطه‌ای برساند كه بگوید:

ثُمَّ تَوَلَّى إِلَى الظِّلِّ فَقالَ رَبِّ إِنِّي لِما أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقير؛[۱]

سپس رو به سوى سايه آورد و عرض كرد: پروردگارا! هر خيری بر من فرستى، من به آن نيازمندم.

من گرسنه غذايي هستم كه تو به من بدهي. نمي‌گويد كه چه غذايي به من بده. يك وقت يك نفر چلوكباب دوست دارد؛ مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد: «من چلوكباب مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌خواهم». نفر دیگر مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد: «خدايا! تو آن‌قدر خوبي كه هميشه غذاهاي خوب به بندگانت مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهي، هميشه چلوكباب مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهي». اين هم مرحله بالايي نيست. اين بالا است كه مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌فرمايد: «رَبِّ إِنِّي لِما أَنْزَلْتَ إِلَيَّ مِنْ خَيْرٍ فَقير». چون خداي متعال، معدن و مركز خير است؛ يعني غير از خير، از خداي متعال صادر نمي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌شود. مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد: من بيمار همان عشوه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌اي هستم كه تو مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌آيي. گرسنه همان غذايي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌ام كه تو مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌دهي. در زيارت سلام علي آل يس، نسبت به اهل بيت علیهم‌السلام هم عبارتي است كه گوياي همين مطلب است:

فَالْحَقُّ مَا رَضِيتُمُوهُ، وَ الْبَاطِلُ مَا أَسْخَطْتُمُوه؛[۲]

حقّ آن است که شما پسندیده و باطل آن چه شما از آن خشمگین باشید.

نمي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد كه شما آن‌قدر خوبيد كه با باطل، بد هستيد. مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گويد هر چيزي كه مورد سخط شما شد، باطل است و هر چيزي كه مورد رضاي شما شد، حق است. اصلاً ملاك و محور حق، نظر شما است.

[۱]. قصص: ۲۴

[۲]. زیارت آل یاسین